Gözlerin...yola çıkan son gemi, yer var mı? Çılgınlık duraklarında dolanmaktan yoruldum
Kültürün, yazının, onurun, erkekliğin battığı bir çağ bu…
Hüzün üstadımdır benim
külrengi yazmayı
ve gri bir sesle şiir söylemeyi
elinde öğrendiğim
gri gözyaşlarıyle omzunda
ağlamayı
sevgilimin.
Resim defterini önüme koyuyor oğlum
Buğday başağı çizmemi istiyor benden
Kalemi alıyorum
Bir üçgen çiziyorum ona
Resim sanatındaki bilgisizliğime şaşırıyor oğlum
Şaşkın şaşkın diyor ki:
Üçgenle başak arasındaki farkı bilmiyor musun baba?
Ona diyorum ki, oğlum
Eskiden başağın biçimini bilirdim ben
Somunun biçimini
Gülün biçimini..
Ama bu metalik çağda
Ormanın ağaçları
Silahlı adamlara katıldı ya
Güller, lekeli giysilere büründü ya
Silahlı başaklar çağında
Kuşlar silahlı
Kültür silahlı
Din silahlı.
Bir somun alsam
İçinde tabanca buluyorum
Bir gül koparsam bahçeden
Silahını dayıyor burnuma
Bir kitap alsam kitapçıdan
Parmaklarımın arasında patlıyor…
“Ama baba diyor, bu gözyaşı, şiir değil!”
Ona diyorum ki:
Büyüdüğün zaman oğlum
Arap şiir kitaplarını okuyunca
Kelimelerle gözyaşının kardeş olduğunu göreceksin
Ve Arap şiirinin yalnızca
Parmaklar arasından çıkan
Bir damla gözyaşı olduğunu…
İsviçreli Bir Serçeye
Rabbim: Bir kıyısı var her yaranın
Benimse yaralarım kıyısız...
Hiçbir sürgün dağıtmaz vahşetimi
Sürdükçe içimdeki büyük sürgün.
Sayfa 20 - İz YayıncılıkKitabı okudu
İsviçreli Bir Serçeye
Düşündüm ki defterlerim sığınağımdır benim
Sonra anladım ki şiirim katilim benim
Ve sandım ki rüzgârın bitirecek gurbetimi
Oysa su gibi geçtin parmaklarımın arasından
Sayfa 20 - İz YayıncılıkKitabı okudu