N.
@nrsltndz
Bazinga!
201 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Bir gün bir gün bir çocuk eve de gelmiş kimse yok. Nerede herkes? Nerede o eski bayramlar? İstanbul’un şekeri, mini mini kuşlar, kırmızı balıklar, uçmak isteyen köpek hepsi mühürlü bir geçmiş şimdi. Şimdi? An, At that moment. An, Remember. Bu ne yaman çelişki? Şimdinin bağrından geçmişe dönük bir bakış. Anıyorum. Ama bazen anlayamıyorum. Küçük bir çocuk iken hep bu anın korkusuyla yaşıyordum oysaki. Kayıp. Ne büyük bir boşluk. Yeri dolmuyor, akıl almıyor. Zaman. Zam-AN.
An an an bitmiyor. Bitti mi de temelli bitiyor. Yitip gidiyor. İnsanı en çok da veda edememek üzüyor. Nasıl veda edilir ki? İnsan. İns-AN. Edilmiyor. Veda edilemiyor. İnsan ölümü en sevdiklerine konduramıyor. Madem ölüm mutlak. An. Geriye tek kalan.
Yüzyılın kamburunda
Kabuk bağlamış yara gibi
Gökyüzüne sesleniyor nidalar
İklime inat
Şiltesi eskimiş gece gibi
Haydi kalk suratına bir bak
Hangi yalan için susulmuş
Tuzlu yeminler
Gençliğim yedi tepeli bir burç
Bedenimde
Çocukluğumun ardından
Hani nerede adamlarım, kardan
O zaman kış gelmişti
O gün hürmetine yedim zeytini
Bir günde büyüdüm
Bir günde uçtu kuşum kafesten
Okur Takip Önerileri
Ruhun enstantanesini yakalamak..
Ruhumuzun zamandan taşan bir yanı var. Zamanın, seyrele seyrele uzanışında, ruh, ufukta zamana sığmayıp, onu inkar ediyor. Ruhu bu noktaya ulaştıran ise renklerin ve şekillerin, kokuların ve seslerin el ele verip, bir noktada birleşerek, çehrelerin maskesini düşürüp, ruhun idrakini imgenin sonsuz çemberine alması