"Canım benim...
Bilir misin?
Canım dediğimde içimden canımın çıkıp sana koştuğunu duyarım hep."
Ölüm... Dört harf, iki hece. Her şeyin sonu..!
... Ne söylenebilirdi ki zaten? Ölüm üzerine ne konuşulabilirdi? Hayatınızdaki bütün isteklerin, planların, her şeyin sonuydu. Bir yarım kalış ama diğer yandan bir tamamlanıştı...
Seher Vakti
"Duaların en kabul olduğu vakitlerdenmiş seher vakti. Hani güneş daha doğmadan öncesi... Kuşlar hafiften uyanır, bir rüzgar eser ama üşünmez, fırıncılar kapılarını açmaya başlar yavaş yavaş, köylüler işine gider... Aydınlıkla karanlığın sınırı... Ne zifiri ne de her yer ışık."
Sevdiğin insanın sevdiği olmak istemenden daha doğal ne olabilir?
İnsan özellikle üzgün olduğunda, hayatın zor zamanlarıyla yüz yüze geldiğinde geçmişe dönme isteğiyle doluyordu.
Sayfa 102Kitabı okudu
Sonbaharda düşmemek için direnen solmuş bir yaprak gibiydi, umut...
Sayfa 134Kitabı okudu