"Canım benim...
Bilir misin?
Canım dediğimde içimden canımın çıkıp sana koştuğunu duyarım hep."
Ölüm... Dört harf, iki hece. Her şeyin sonu..!
... Ne söylenebilirdi ki zaten? Ölüm üzerine ne konuşulabilirdi? Hayatınızdaki bütün isteklerin, planların, her şeyin sonuydu. Bir yarım kalış ama diğer yandan bir tamamlanıştı...
Seher Vakti
"Duaların en kabul olduğu vakitlerdenmiş seher vakti. Hani güneş daha doğmadan öncesi... Kuşlar hafiften uyanır, bir rüzgar eser ama üşünmez, fırıncılar kapılarını açmaya başlar yavaş yavaş, köylüler işine gider... Aydınlıkla karanlığın sınırı... Ne zifiri ne de her yer ışık."
Sevdiğin insanın sevdiği olmak istemenden daha doğal ne olabilir?
İnsan özellikle üzgün olduğunda, hayatın zor zamanlarıyla yüz yüze geldiğinde geçmişe dönme isteğiyle doluyordu.
Sayfa 102Kitabı okudu
Sonbaharda düşmemek için direnen solmuş bir yaprak gibiydi, umut...
Sayfa 134Kitabı okudu
Dolu dolu yaşa hayatı,
Dilini keşkeler sarmasın.
Ve öyle birini sev ki; Gündüz güneşe, gece yıldıza ihtiyaç kalmasın.
Sayfa 449 - Can YücelKitabı okudu
Dertlerle, tasalarla kendimizi hırpalarken aslında çok yakınımızda huzur dolaşıyordu sessizce.
Sayfa 250Kitabı okudu
Uzanıyorum, tutamıyorum ve çaresizliğimden dolayı sana yetişemeyen kollarıma darılıyorum...
Sayfa 138Kitabı okudu
Bir birlikteliğin aşk olsa da sürmediğini gördüm. Aynı zamanda aşk olmasa da sürdüğünü.
Sayfa 43Kitabı okudu
Sen benim en tatlı işkencemsin, canımı yaksan da vazgeçemiyorum varlığından.
Keşke bilseydin, keşke anlatabilseydim kendimi sana. Korkusuzca haykırabilecek kadar cesur olsaydım keşke...
Sayfa 365Kitabı okudu
Sonbaharda düşmemek için direnen solmuş bir yaprak gibiydi, umut.
"Günebakanlar hep acı çekerdi. Güneşe aşıklardı ve sürekli o nereye giderse oraya çevirirlerdi yüzlerini. Sadece izleyebilirlerdi onu, ulaşamazlardı, engelleri vardı.