Zafer Algöz'ün ince bir mizah anlayışı var ama bunu öyle devleştirmişki kitabın bazı yerlerinde
gülmeden durmak mümkün değil. Sadri Alışık, Santana, Cem Yılmaz, Öztürk Serengil, Fatma Girik, Zeki Müren, Savaş Dinçel, Kemal Sunal, Nur Subaşı, Erkan Can, Ali İpin, Yıldız-Müşfik Kenter.....ve daha bir çok sanatçıyla yaşadığı anılarını akıcı ve espirili bir dille anlatıyor. Ayranları tazeleyin bölümünü de çok beğendiğimi belirtmek isterim.
Televizyondan, sinemadan tanıdığımız Zafer Algöz yazarlık yönüyle de ilgi çekiyor. Anıları çok candan, samimi. Sadri Alışık, Nur Subaşı, Müşfik Kenter, Kemal Sunal gibi artık aramızda olmayan büyük sanatçıların kıymetini yeniden hatırlatıyor.
Dikkat spoiler içerir.
Tiyatro kökenli bir oyuncu olan yazarın meslek hayatında ve çocukluğunda başından geçen bazısı komik bazısı trajikomik anıları anlattığı güzel bir kitap. Kemal Sunal ile olan dizisi Saygılar Bizden'in çekimlerinde yaşadıkları, Hasret dizisinde Fatma Girik ile olan anıları, darbe döneminde bir tabelayı yamulttukları için gözaltına alınmaları, Nur Subaşı'nın işkembeciye verdiği ayar, AROG çekiminde figürana osurtacak şekilde attığı yumruk, Müşfik Kenter, Öztürk Serengil ve daha niceleri ile beraber yaşadıkları. Ayrıca Bursa'dan çok yakın arkadaşı olan Erkan Can ile olan anıları da mevcut kitapta. Zeki Müren'i bir camide canlı dinlemesi ve daha pek çok şey. Keyifle bir solukta okunan bir kitap.
Zafer Algöz'ün ilk kitabı çıktığında ne alaka demiştim. Çok sevdiğim ve saygı duyduğum bir oyuncuydu. Haşırt Dı Bilekbord'u bir solukta okudum. Karşında oturup yaşadığı komik anları filtresiz, anlatıyor gibiydi. İkinci kitabı Keş On Dı Teybıl'ı hiç düşünmeden aldım tabi. Okuduktan sonra iyi ki de almışım ve okumuşum dedim. İlk kitabından daha
Sanata ve Sanatçıya Özlem Dolu Bir Anı Yolculuğu
Zafer Algöz, Keş On Dı Teybıl'ında sanat hayatında yolunun kesiştiği birçok değerli sanatçı ile olan anılarını paylaşmış bizimle. Cüneyt Gökçer'den, Fikret Hakan'a; Öztürk Serengil'den, Nur Subaşı'na, Can Yılmaz'a, Civan Canova'ya ve daha nice sahne tozu tutmuş tiyatro ve sinema sanatçısına dair tebessüm ettiren anıların yer aldığı bir kitap.
Ayrıca Zafer Algöz ve döneminin okul arkadaşlarının gözüyle Ankara'daki Devlet Konservatuarı binasının yer değiştirmesi ve konservatuar ruhunun yara alışı da hikayeler arasında yer almakta.
Sanatın ve sanatçının ruhunu hissettiğim bu eserin içerisindeki anılar yolculuğu, son dönemde sıklıkla duyumsadığım "eskiden her şey daha içten, daha samimi, daha güzeldi." özlemini özellikle sanatçı kimliği için de hissettirdi bana.