Vakitsiz uykulardan uyandır beni
Kara üstüne kara gök üstüne gök
Şimdi herkesin dolaştığı bu yerde
Bir taşra öğlesini yoğunca yaşıyorum
Uzayıp gidiyor yorgun bir kamyon .
İşte öyle inatçı bir umut var hayatın içinde. Ne oldurabiliyor insan ne öldürebiliyor. Avuç içi kadar kalbine sığdırdıklarını kimselere diyemiyor. Söylenmedikçe soluyorlar. Sessiz, boynu bükük rüyalar oluyorlar.
Olmam gereken yerden çok uzaktayım.
Belki de yoruldum, bilmiyorum.
Öyle karışık,
Öyle yabancıyım ki,
Bu aralar kendime bile gelemiyorum..
F.Dostoyevski