''Sevda dediğin nedir ki? Tarifsiz bir tanışıklık duygusu. Sebepsiz bir gülümseme arzusu.
Mücella
pazar kapalı
Ben pazarları açmıyorum
Cumartesileri sabaha kadar uyumuyorum
Yok kimseyle konuşmuyorum
Sevap yapıp Tanrıyı sıkıştırmıyorum
Rahman Rahim olan Allahın adıyla diyorum
Evime girerken.
Taşlar yerinde ağırdır
O kız bizi hafif biri bellesin
Gurur yaptım bir kere
Gözümün yaşına bakmıyorum
Ben pazarları açmıyorum
İşim olmaz aşkla sevgiyle
Üçgen peynir aldım biraz da kaymak
Canım sıkılırsa Nutella yerim
Enerjim yerine gelir
Senin ne adın anılır bu evde
Ne çıkarıp fotoğraflarına bakılır
Yasaksın yasak.
Ama nedendir hala cüzdanımda
Peçete içinde saç tellerin saklıdır
Neyi bekleyip atmıyorum.
Bir şeylerin bittiğine inancım tamken
Olmayacağını geri dönülmeyeceğini biliyorken
İnsallah cüzdanımı çaldırırım ya da düşürürüm bir yerlerde.
İnşallah bir tek resmi evraklara üzülürüm
Kur'an'ı Kerîm azîz, pak, mücella bir hayata sahip Allah'ın Rasul'üne vahyedilmiştir. Rasulullah'ın (s.a.v) hayatını, risaletini bir yana bırakıp birkaç tane isminin önüne akademik ünvan almış zatı önder edinmek kadar büyük bir hamākat olamaz. Bu dini, Allah'ın kitabını en güzel(ahzab-21) O (s.a.v) yaşamıştır. Aksi yönde direnen akıbetine yazık eder, şeytanın ve nefsinin eseri olmaktan kurtulamaz.
sevgi ve şefkat bulaşıcıdır..
* * *
Saki; ver şu ölümsüzlük şarabını.
Bulamazsın cennette zira Ruknabad ile Gulgeşt-i Musella kenarını.
Hafız-ı Şirazi 💞
google.com/url?sa=t&source...
Uyumuyorum...
Aniden kalkıp gece yarısı şiirler yazmak istiyor canım mücella. Yazıyorum da, öyle karanlığa bulanmış bir şiir.
Sonra oradan da uzaklaşıyorum. Uzağa daha uzağa kendimden de uzağa.
Şimdilerde yaşamaktan bile bıkmışım. Bedenim kurak bir toprak gibi bütün sularım çekilmiş.
Bir kaç dörtlük yazmıştım beni böyle bırakıp gidenlere.
Sana da yazdım bir kaç dize, gittin diye değil mücella, sevdim diye...
Yürüyorum...
Güneş aydınlatmıyor artık beni, ısıtmıyor sanki mücella.
Yağmurlar bile kaçıyor benden
Bu çirkin yüzü görmemek için, aynalar bile kaçıyor.
Bir karanfil bile takamıyorum şimdilerde yakama, oysa en çok yakışandı o her şeysizlikle ovulmuş bedenime
Şimdilerde yumruklarımı sıkıp bir devrimci gibi gezemiyorum sokaklarda.
Şu koca dünyada silik bir nokta gibi duruyorum...
Bir kitabın dipnotu gibiyim sanki bu hayatta.
Neden hiçbir şeyi anlamlandıramıyorum.
İçimden onca ses geliyordu uzun zamandır içim içimi çekiştiriyor sanırım. Bundan sonra gömdüm işte kalbimi toprağa.