İnsanlık, gerçeğin, adaletin ve güzelliğin arayışını sürdürüyor. Gerçeği arıyoruz çünkü zihnimizde depoladığımız yalanlara inanıyoruz. Adaleti arıyoruz çünkü sahip olduğumuz inanç sisteminde adalet yok. Güzelliği arıyoruz, çünkü kişi ne kadar güzel olursa olsun, o kişinin güzelliğine inanmıyoruz.
Sayfa 32 - Kuraldışı YayıncılıkKitabı okuyor
Seviyor - Sevmiyor
Papatya değilim ben
Yetmedi mi kopardığın
Yolup bitirdiğin
Yalnız bıraktığın
Bir daha da koparsan
Seviyorum...
Ne kadar koparsan
O kadar seviyorum
Değişmiyor bu sonuç
Arsızca umarsızca seviyorum
Kopacak yaprağım
Kalmadı artık
Beni senden Koparma daha...
Yaprağı yolunmuş
Bir papatya gibi
Boynumu bükme
Belimi kırma benim
Seviyorum seni
Bak yine seviyorum...
Sayfa 83Kitabı okuyor
Ey Yolcu, Uyan!
''Allah'a dayandım! '' diye sen çıkma yataktan...
Ma'na-yı tevekkül bu mudur? Hey gidi nadan!
Ecdadını, zannetme, asırlarca uyurdu;
Nerden bulacaktın o zaman eldeki yurdu?
Üç kıt'ada, yer yer, kanayan izleri şahid:
Dinlenmedi bir gün o büyük nesl-i mücahid.
Alemde ''tevekkül'' demek
Ancak öyle anlar olur ki yaşama tutkusu beni sarıp sarmalar. işte o zaman aklımı yitirmekten korkarım. doya doya delicesine yaşamak istiyorum ben!
Geriye bakınca özlediğin gülümseyerek hatırladığın ne var diye sordular sadece o pamuk kediyi görmek dedim o tek özlem o 🐈🧡
Kısacası yetişkin kendini çocuğun yaratıcısı bilir ve onun hareketlerini kendisinin çocukla olan ilişkileri açısından iyi ya da kötü diye yargılar. Yetişkin kendini çocuktaki iyi ve kötü ölçüsü, kıstası sanır. Kendini yanılmaz, çocuğa örnek, model olabilecek tek varlık olarak görür.
Çocuk o modele göre yoğrulacaktır. Çocuğun yetişkinin yolundan sapması, yetişkinin hemen müdahale edip düzeltmesi gerektiği sanılan bir bela, bir illet, bir kötülüktür.
Böyle hareket eden bir yetişkin, istediği kadar çocuğa karşı sevgi, şevk ve esirgemezlik ruhuyla dolu olduğunu sansın, çocuğun öz kişiliğinin GELİŞİMİNİ bilinçsizce baskılamaktadır.
Bazı insanlar başkalarının acısını o kadar çok hissederler ki, bunun dışında hiçbir şey hissetmezler. Bu arada yaşamayı sürdürürler, yapabildikleri yerde kendi acılarından kaçarlar, ve ilerlemeyi pekâlâ da iyi başarırlar. Acaba böyleleri, insanların en kurnaz olanları mıdır? Acıya ilişkin ince duyarlılıkları, belki de onların acıyı zamanında davranarak, böylece acının kokusunu daha iyi alarak, kendilerinden uzak tutmaları amacına mı hizmet etmektedir. Acı antenleri mi söz konusudur?
Sayfa 201Kitabı okuyor
Antreye adımını atar atmaz uzun zamandan sonra evine geri dönenleri sarıp sarmalayan o hissiyle doldu içi. Alışageldiğimiz mekanları onlara sürekli baktığımız için sonunda görmez oluruz. Alışkanlığın tozuyla kaplanır üstleri. Bu toz kalkmıştı işte. Her şey daha net görünüyordu sanki şimdi; tıpkı çekildiği ilk günkü renklerine ve kontrastına yeniden kavuşan bir fotoğraf gibi.
Sayfa 145Kitabı okuyor
Kırıldım mı, kızdım mı anlamadım
insanın kalbi kara kış bazen.
Çerçevesini bozduğu hiçbir fotoğrafa
benzemiyor tekrar.
...
Vardır hepimizin bir yolculuğu
telaşlanınca gözlerimizin bile titrediği.
Tarlanın ortasındaki o yalnız,
bir gün tarla da yalnız kalacak.
Osman PalabıyıkKitabı okuyor
Sen şimdi beni seviyorsun-ya;
Yarın sevmiyeceksin bilirim.
Oysaki ben yarınsız sevdim seni,
Pişman değilim.
Sayfa 16Kitabı okuyor
Biliyorum yarınlar kötü, Mutluluğum tez bitecek.
Sayfa 15Kitabı okuyor
O'ndan başkasıyla meşgul olma ki, O'na kulluk etmekten seni alıkoymasınlar…
