Herkese selam. Kitabı bitirince aklıma Gülseren Budayıcıoğlu’nun şu sözleri geldi: “Bir çocuk dünyaya geldiğinde onu kucağına alan anne eğer hayatla barışıksa, huzurluysa, bebeğini çok seviyor ve onu bağrına basıyorsa bebekte var olan korku yerini yaşamaktan korkmamaya bırakır. Sevildiğini ve onaylandığını bilen insanlar, hayatları boyunca şiddetten uzak dururlar.” İşte kitap tam da bunu anlatmış. Ebeveynlerinden sevgi görememiş ve duygusal istismara maruz kalmış çocukların nasıl travmalara sahip olabilecekleri. Açıkçası kitap sayfa 225’e kadar beni yordu. Bana göre kitap, bu sayfadan sonra şaşırtma ve çok az da olsa gerilim duygularını hissettiriyordu. 225’e gelene kadar içimde kitabı bırakma isteği ağır basıyordu. Neyse ki öyle yarım bırakma huyum olmadığı için bu sayfadan sonrasının kurgusal olarak akıp gittiğini söylemek isterim. Bir de gerçekten İlber hocamızın da dediği gibi, sabah kahvaltıyı birlikte yapamayacaksanız, iyi geceler dileyemeyecekseniz, masal anlatamayacak ya da dua okuyamacaksanız, akşam yarım saat konuşamayacaksanız çocuk doğurmayın.” Olmuyor çünkü, bu çocuklar hayatları boyunca ne yaparlarsa yapsınlar maalesef o eksik parçaları hiçbir zaman tamamlayamıyor. Herkese keyifli okumalar. 
Önceki Gece 
Wendy Walker
"TOZA SOR"
Öncelikle birlikte bitiremesek de bana eşliği için 
Samet Hızır'a sevgilerimle :))
Ahhh, Arturo Bandini'cim kitap boyunca kişiliğinin derin sularında yüzdüğümü hissettim biliyor musun? Yaşadığım bu duygunun asıl sebebi pdr okuduğum ve artık insanlara çok daha farklı bir gözle baktığım (derinlemesine görmek
