Sait Faik okuyorum gözlerim kapalı. Sıcacık, yaşama sevinci dolu, aykırı. İnsanın yazar olup hayata, yağmura, doğaya, çer çöpe onun gibi bakası geliyor. Sait Faik bu hikayelerde aslında kendini, çevresine bakışını, gözlemlerini anlatıyor. Ama bu kitapta biraz farklı bir kurgusu var. Semaver ve Son Kuşlar kitaplarını okumuştum. Bu iki kitaptakinin aksine bu kitapta Sait Faik hayali, olağandışı kurgu ve tasvirlerle iç dünyasını bize yansıtmaya çalışıyor. Kimi zaman bu cebine giren küçük adam oluyor, kimi zaman da evin içine giren ağaç. Ama bunu o kadar güzel yapıyor ki hiç eğreti durmuyor aksine yüzünüzde gülümsemelerle gerçekten o anları yaşar gibi oluyorsunuz. Birbirinden güzel hikayeleriyle neden Saif Faik ekolü var bunu anlıyorsunuz. Hele kitaptaki "Yılan Uykusu" hikayesi yok mu? Kitap bir şekilde eline geçenler bu hikayeyi okusun, eğer bunu beğenirseniz zaten kitaba dalacaksınız. Eğer beğenmezseniz Çehov tarzı hikayeler size göre değildir demek ki.
