Bu hurdalar ve bu güzelim kısraklarla birlikte, çekilen acıların tohumu düşecek evine ve günün birinde meyvesini verecek. Seni kurtarabilirdik ama sen bizi iyice ezdin ve günün birinde sende ezileceksin. İşte o zaman seni kurtarmak için biz burada olmayacağız.
İyi ama atalarımız böyle yaşadı Millie. Hepimizin geldiği yer orası. Senin de, bu kıtayı evi olarak gören bir parçan, çok eskilere dayanan bir hafızan var. Çoğu insan o bilgiyle irtibatını kaybeder ama içgüdüler her zaman yerli yerindedir.
Evet, onlar benim fena bir kimse olmadığıma inandıkları halde muhakkak fena bir tarafımı, kendilerince fena sayılabilecek bir tarafımı bulmaya uğraşırlarken, ben onların insanlıktan uzaklaşmış, hayvanlıktan, vahşilikten bile daha ürkütücü bir hal almış olan hareketlerinde, yüzlerinde, sözlerinde, şu herşeyi iyi ve güzel bir ahenge götürmeye çalışan tabiatın bir eserini bir izini arardım. Onlara hiçbir zaman kızamıyor, onlardan nefret etmiyor, sadece zavallılıklarına, daha doğrusu insanlığın bu kadar tiksinecek hale gelmesine acıyordum. Bunun için de, hiçbir tazyik, hiçbir işkence beni kendi gözümde küçültmüyordu. Zaten işkence nedir? İrademiz ve kafamız bizi küçültecek bir iş yapmadıkça, işkence sade bir fizyoloji meselesidir. Etlerimiz, sinirlerimiz dayanabildikleri kadar dayanırlar. Sonra, tabiat ne emrederse, o olur. Ama ruhumuzu kamçılattırmamak elimizdedir.
Sayfa 114
