Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.24
Haruki Murakami`i ilk defa test ettim. Adını daha önce çok duymuş bununla beraber çokçada merak etmiştim. Geçen gün gitdiğim bir arkadaşımın evinde Norwegian Wood`u görünceye kadarsa merakım merak olarak kalmıştı. Bu kitabı arkadaşımdan ödünç alıncaya kadar ne diller döktüm bilseniz. :) Deydi mi? Hayır... Arkadaşım sonunda pes edip " iyi o
Klasik Batı Müziği hayranı biriyim. Başka müzik tarzı dinlemiyorum. İlk Mozart'la başladım dinlemeye, o yüzden sıkı bir Mozart hayranıyım. Zaten bulduğum zaman alacaktım bu kitabı ama kitabevine sorunca "Yok hiçbir yerde," dediler ve hayal kırıklığına uğradım. Sonra bir baktım ki D&R'da hem de Can Yayınları indiriminde :) Hemen aldım tabii.
Gelelim kitaba. Kitapta klasik batı müziği bestecilerinin nasıl öldürdüğünü, nasıl boğulduğunu, aslında herkesin aktardığı bilgilerin yanlış olduğunu kanıtlamış. Tabii kimse bunların da kesinlikle doğru olduğunu söyleyemez. Sadece ipuçlarından yararlanılarak yazılmış bir kısmı. Ama öyle güzel anlatmış ki sanki bu bestecinin zamanında yaşamışsınız, onun peşinden gidip bu yaşananları takip etmişsiniz.
En etkilendiğim yer Mozart'ın nasıl öldürüldüğünü okumak oldu. Tabii ki Mozart'ın nasıl ve kim tarafından öldürüldüğünü kimse bilmiyor. Sadece ipuçlarından yararlanılarak bir sonuca ulaşılmaya çalışılıyor, ve mantıkla beraber. Ben Antinio Salieri'nin öldürdüğüne inandım bugüne kadar. Ama kitap düşüncemi yerle bir etti. Diğer bestecilerin yaşadıklarını öğrenmek çok hoşuma gitti.
Ayrıca kitabın kapağını çok beğendim. Renk tonu çok hoş :)
Klasik batı müziğine biraz da olsa ilgi duyanlar, ya da benim gibi manyağı olanlar alıp okuyabilir :)
Mozart'ı Kim Öldürdü? Haydn'ın Kafasını Kim Kesti?Ernst Wilhelm Heine · Can Yayınları · 201260 okunma
724 syf.
10/10 puan verdi
Güncelleme(20.07.2022): İnsanın dünyaya, özellikle kendine yabancılaşmasını ve anlaşılamamanın götürdüğü noktayı gösteren bir kitap diyebilirim. Güçlü bir mizah yönü olan Atay, Canım insanlar diyor hep. Biraz karamsarlık, biraz acı, çokça güldürü, tahlil ve yaşayan ölülerden oluşan karakterler. Tüm eserlerinde bunlardan bahsetmiyor mu? Konusu bu
Fi,çi, pi uclemesini bitirebilmenin tadını yaşıyorum şu an çok uzun soluklu bir yolculuktu benim için ilk kitapta bu mu yani desemde 2. Ve 3. kitapta tadını almaya başladım ve kaç gündür soluksuz okudum. Bir defa herşey var bu kitapta günümüz var geçmiş var psikoloji var felsefe var siyaset var medya var müzik var dans var dolu dolu bir kitap. Bilge,can,deniz,özge,duru,doruk, Ali,göksel, ada,eti vs vs...bazen çok sinir olacaksınız bu karakterlere ama sonunda anlayacaksınız çünkü anlamak için yazılmış bir kitap uyanis için. Her ne kadar utopik sonu olsa da keşke böyle günleri görmek nasip olsa diyeceksiniz. Hayatta anlamak ve çabalara için varsa o zaman gerçekten yaşıyor oluyoruz umarım daha çok insana ulaşır bu kitap. 2016 yılını da sabırsızlıkla bekliyorum "eden" ile yolculuğa cikabilmek için. ..
440 syf.
7/10 puan verdi
Aşk mıdır bunun adı ? Bence sadece bencillik kendi hayatlarından başka hiçbir şeyi düşünmeyen iki insan . Bir o kadar da korkaklar . Yaptıklarının arkasında bile duramadılar . Hep bir erteleme hep bir dur yarın yaparızlar . İnsan iradesinin ne kadar zayıf olabileceğini tekrar hatırlattılar bana . Durmaları gereken o kadar çok zaman , o kadar çok an vardı ki . Hep sevgiyi bahane ederek düşünmeden hareket ediş gördüm ben . Kitabı kadının ağzından anlattığından daha çok onun hislerinden bahsettiğinden midir bilmem sürekli kadına söverek bitirdim kitabı . Sanki sürekli durumu , sonu değiştirebilecek şansı vardı ama yapmadı gibi . Bunca cesaretin içinde bunca korkaklık , bunca mutluluğun içinde bunca acı , bunca kavuşmanın içinde bunca ayrılık bana fazla . Bu benim için saygı duyacağım bir aşk öyküsü değildi . Bu yazarın Yaz kitabı bana o kadar harika gelmişti ki . Orada anlatılan aşk buruk bitmesine rağmen yine de mutlu etmişti beni . Şimdi bu kitaba bakıyorum etkileyen ne vardı . Sonunda kocaman bir yarım kalmışlık vardı . Ben oldum olası sevmem zaten birinin gidip diğerinin kaldığı aşk hikayelerini , yarım kalmışlıkları . En kötü aşk hikayesi bile olsa , en berbat ilişkiler bile olsa sonunda yarım kalmışlığı hak etmiyor . O yüzden sonunda iki kahramanda ölse daha çok mutlu olurdum sanırım . Konuyu bir kenara bırakalım bu yazarla tanıştığım için mutluyum cümlelerinde herkesten bir parça var . Daha farklı kitaplarında buluşmak üzere .
Güç bireyin kendisinde olmalı . Çıplakken,yalnızken bile o gücü kullanabilmeli . Kendine birikim yapabilmeli . Bir müzik aleti çalabilmeli en tuhaf olduğu vakitlerde yada gecenin bir yarısı uyku tutmadığı için yazacak kadar birikimli olabilmeli . Konuşacak kimsesi yokken kendisiyle bir şeyler paylaşabilmeli ve kendisinden yeni şeyler alabilmeli . Hiçbir zaman için bir insana bağımlı hissetmemeli . Sevişirken bile patnersiz hareket edebilmeli. Bir manzaranın güzel olduğunu kendisini ikna edebilmeli kimseye onaylatmadan . Sevebilmeli herkesin çirkin diyebileceği güzellikleri.Yalnız bir şekilde bir maç izlerken atılan gollere aynı coşkuyla sevinebilmeli. Aşık olabilmeli yada bütün aşk budurlara inat .Kendisine dokunanı bulana kadar dilediğince müzik değiştirebilmeli .Topluma değilde kendisine ayak uydurabilmeli kısaca .İnsan, insan olmanın gücüne erişmeli gücünün onu insan etmesinden uzak .
Unutma sen böcek değilsin
Alper Kamu, hayatın içindeki her türlü pisliğin, aşk acısının, kıskançlığın, vicdan azabının, kısacası her türlü duygunun zirvede yaşandığı bir mahallede yaşıyor. Hatta kendi deyimine göre, karşı apartmanlarının yanında Bermuda Şeytan Üçgeni çocuk parkı gibi kalıyor :D Bütün bunların arasında 5 yaşının baharındaki, aslında “5 yaşında olmakla
Ne anlattığını ve ne anladığımı yazıyorum. "Baba, içeriğini niye yazdın?" diyenler okumasın, geri zekalılar ile uğraşamam.
Garip, bir üslup ile başladığında sıkılmıştım kitaptan. "Sanırım boşuna okuyacağım." falan diyordum. Kendisinin de söylemiş olduğu ve hatta kitabın ismine de sahip olan bir argosu varmış. Muhtemelen öyle
Üniversitede okurken bölüm hocalarımdan bir kaç kere ismini duyduğum ancak o sıralar derslerin ağırlığından mıdır nedir bilinmez adını duymaktan öteye götüremediğim kitaptır kendisi. Kitabı okuduğumda hocalarımın neden ısrarla bu kitabı okumamızı istediğini de anlamış oldum. Kitap Deborah adında 16 yaşında Şizofreni tanısı konulan bir genç kızın Ruh sağlığı hastanesine yatırılmasını ve burada geçen günlerini kendi ağzından dile getirmekte. Kitap şizofreni hastaları hakkında size öyle güzel ipuçları veriyor, öyle bir bakış açısı kazandırıyor ki empati kurmamanız imkansız hale geliyor. Kitabın her kelimesini okurken iyice sindirebilmek adına müzik bile dinlemedim ancak buna rağmen kitabı ikinci hatta üçüncü sefer bile okumayı düşünüyorum. Yazarın başından böyle bir hastalık geçmiş mi bilmiyorum ancak geçmemişse dahi bir ruh hastalığını bu kadar iyi ve doğru betimleyebilen, hastanın gözünden bu kadar başarılı verebilen, okuyucuya da bunu bu kadar başarılı şekilde yansıtan bir yazar daha okumadım. Sana gül bahçesi vadetmedim ki mesleki anlamda ve bir okuyucu olarak her zaman başucu kitaplarımdan biri olacak.
Puslu Sözlük
İhsan Oktay Onar'ın bu muhteşem kitabında tek eksik olan bir sözlük. Bu kitap kelime dağarcığınızı geliştiriyor...
İhsan bey'in bu kadar kelimeyi nasıl öğrendiğini merak ediyorum doğrusu. Bir elimde kitap, Bir elimde tablet. Tableti sözlük olarak kullanıyorum. Şu an itibari ile 10 sayfalık bir sözlüğüm oldu. Bu sebeple bu kitabı bitirmek öyle
