Yunus ne diyor bir şiirinde:
“Dövene elsiz gerek,
Sövene dilsiz gerek,
Derviş gönülsüz gerek.”
Bu şiir bizim söylemek istediklerimizi bir çırpıda anlatan eşsiz bir söz demetidir.
Sayfalarca yazıya ne gerek! “Elsiz, dilsiz ve gönülsüz” olmak! Hayatta ‘edeb’in özü budur. Hayatta mutluluğun tam odak noktası budur.
Derviş gönüllü olmak aynı zamanda, “gönülsüz” olmaktır. Dervişler hayatta en mutlu kişilerdir. Gerçek dervişlerden bahsediyorum tabii ki! Derviş demek, hayatta dünyevî beklenti içinde olmamaktır. Bizi mutsuz kılan dünyevî beklentilerimizdir.