Bir gün annemin bulaşıklarına yardım ediyordum. Annem tabakları yıkıyor, ben kuruluyordum. Mutfağın penceresinden, itfaiye barakaları ile başka evlerin mutfakları görünüyordu. Bu mutfaklarda da başka kadınlar, tavalar ovuyor, tencereleri parlatıyor, tabakları yıkıyor, sebze ayıklıyorlardı. Her gün öğle yemeği; akşam yemeği; her gün bulaşık; her gün temizlik; saatler boyu uzayan bir hiçlik; hiçlikten öte bir yere ulaşmayan bir sonsuzluk. Ben böyle yaşayabilecek miydim ? Bir yandan tabakları dolaba yerleştirirken, ‘ hayır ’ dedim kendi kendime. Benim yaşantım, bir yerlere ulaşacak mutlak.
Simone de Beauvoir
Japonya'da Bir Okulda Öğle Yemeği Nasıl Yeniliyor
edebiyathaberleri.com/video/269/japon...
Baba, oğul ve balık
Bir baba ile oğul oltalarını göl kenarına gittiklerinde oltaya dört beş balığın takıldığını gördüler. atıp otele döndüler. Bir saat sonra
Çocuk:
– Ben balıkların oltaya takılacaklarını biliyordum, dedi.
Babası sordu:
– Nereden biliyordun?
– Dua ettim de onun için, dedi çocuk.
Cevaptan babası hoşnuttu. Oltayı yeniden