Bu kitabı okumakla şanslı olduğumu hissettim. Kitap hayatın içinden. Bu yüzden birçok insanın kalbine dokunmuş. Sadece ALS hastaları için değil, ölümcül hastalıkla mücadele etmeye çalışan bir sürü insan için anlatılmış ve bu insanların yaşadıklarını dolandırmadan doğrudan yazılmış. Gerçek bir hikaye zaten. Bu konuda başka ne diyebiliriz ki? Şu böyle olmamış şurası öyle olmamış diyebileceğimiz bir kitap değil. Bir durum değil. Morrie ve Mitch'e ait eşsiz bir hikaye. Hayatımda benimle böyle vakit geçiren, bana yol gösteren bir hocam olmadı. Arkadaşlıklarına çok imrendim. Eğer öğretmen olmayı başarabilirsem bende öğrencilerime destek olmak, arkadaş olabilmek, onlardan bir şeyler öğrenebilmek, onlarla bir şeyleri deneyimlemek, onlara yol göstermek isterim. Bunu öğretmene indirgemesekte olur. Bazı insanlar hayatında "işte bu kişi" benim hayatımda büyük bir iz bırakabildi" demesi, insan için çok güzel bir şey. Kitabın sonunda Mitch ''Sizin böyle bir öğretmeniniz hiç oldu mu? Sizi toy ama değerli bir mücevher gibi gören, bilgelikle birlikte parlayan bir ışığa dönüştüren?? Bazen sadece herşey ya kafanızda yada onların yataklarının yanı başında" demiş. Morrie için hayatını dolu yaşamak sevdiklerinle ve sevdiğin şeylerle vakit geçirmekti ve öyle yapmış zaten. Hayatta birçok şeyi kabullenmek zor ve bu yüzden mutlu değiliz galiba. Ölüm, aşk, para, aile. Bana görünen bunları kabul edenin hayatı kolay, basit ve mutlu olarak geçiyor ki Morrie de öyle yaşamış zaten. Hiçbir zaman göremeyecek olsa da Alberto'ya bu kitabı okumamı sağladığı için binlerce teşekkür ediyorum.
