Sartre haklıydı. "Öteki," cehennem demekti.
“Descartes’ı düşünüyorum gözlerim kapalı / Ya ilham geliyor ya inme iniyor…”
Sayfa 65Kitabı okuyor
Bir mucize, diye düşündüm yutkunup, belki her şeyi değiştirir.
Ne de olsa bünyesi fazla alışık değildi düşünmeye.
Dünyada bir dolu sevimsiz insan var .
"Sevenler birbirlerine yara izlerini gösterirler. İlk önce bunu yaparlar..
Sana ruhumu açmadan önce bil ki incinebilirim demek için..
Çünkü en çok sevdiklerin yaralar seni."
Oğullar ve Rencide Ruhlar
Haftalarca çılgın gibi Milena'dan mektup gelmesini bekleyen, sonra beklediği mektup postadan çıktığında da onu açma işini durmadan geciktiren Kafka gibi duyumsuyordum kendimi.
Sayfa 167Kitabı yarım bıraktı
Evrime müdahale etmek akıllı insanın yapacağı iş değildi.
Beni yıpratan kendi iç hesaplaşmamdı.
Neyse. Romantizmden nefret ederim .Belki günün anlam ve öneminin yarattığı burukluktan ,belki bu şaklabanca organizasyonun kahramanı olmaktan duyduğum utançtan..
Okulda insanın asıl öğrenmesi istenen, anlatılan dersler değil ders anlatılırken susulması gerektiğidir.
Sayfa 32
Felaketler onun yaşam kaynağıdır. Sanırım her şey yolunda giderken kendini gereksiz hissediyor. Vardır böyleleri. Haklarını teslim etmek lazım; gerçekten zor durumlar karşısında da şaşılacak denli güçlüdür bu insanlar.
Neticede ahlak, herkese üç aşağı beş yukarı aynı şekilde davranabilmek değil midir?