Kalabalık bir pazar yerinde sırf kaybolmamak için annesinin elini sıkı sıkıya tutan beş yaşındaki çocuk gibi umutla ve bir bölü beş oranında korkuyla tutunmuştum gözlerinde ki ‘Seni Hiç Bırakmayacağım!’ adlı kapalı gişe yalana.
Çünkü sen gülünce
sanki Dünya daha yaşanılası bir gezegen, Mars daha Dünya'ya benzer bir kütle,
Güneş yakından daha sevecen,
Rab daha da bağışlayıcıydı benim için. Birbirlerini kovalayan mevsimler sanki daha dengeli bir devinim içinde sen elimi tutarken; kış daha bir kış,
yaz daha bir yaz,
bahar daha bir gözlerin…
Umut bütün coğrafyalarda iki meridyen arası beş dakikadan daha da bulaşıcı,
lütufkar ve asgari,
mutluluk ise anne karnındaki bir bebeğe hazırlanan hoş geldin seremonisi, mavi kurdeleli…
Seni seviyorum diye, bir baba evine eli dolu geliyor,
bir evin bacası tütüyor,
milletvekilleri daha dürüst kimseler oluyor, Türkiye ekonomik olarak Amerika'nın, teknolojik açıdansa Japonya'nın canına okuyor.
Yani sen bir imkansızı çocuk oyuncağı haline getiriyorsun,
kader bana kıyak geçiyor…