Bıçak Parası; Zengin Kazığı, Ben Neden Gülüyorum Biliyor Musun?, Suçluydum Ama Çocuktum, Sessiz Meyhane, Zekiye Hanım, Küçük Kaçışlar, Bıçak Parası, Bir Travestinin Ölümü, Liman Güncesi ve Tekne başlıklarında; 78 sayfa, hayatın içinden 10 hikayeden oluşan öykü kitabı. Beni en çok etkileyen, Bıçak Parası isimli öykü oldu. Birilerinin çaresizliği,
Yazarı kısmen yakın tarihte kaybettik(2015). Cumhuriyet döneminde gazeteci, öykücü, yazar olarak pek çok eser kazandırmış. İlk defa tanışmak fırsatı oldu. Akıcı ve duru bir dili mevcut. Yazar bu kitabı ile 1958 TDK Roman Ödülüne layık görülmüş.
Gelelim kitaba çağımızın birbirinden mutsuz 4 fert. Kimi ekonomik bulanimlardan, kimi uyumsuz evliliklerden, kimi tatminsizlikten hepsi bulunduklari konumdan şikayetçi. Ve çözümü ortak bir noktada ararlar:Aldatmak... Hepsinin kendine göre "haklı" sebepleri var; Nuri cismani açlık için, Nedret kendini biraz olsun değerli hissetmek için, Sevim zengin kocayı bırakmadan çapkınlığı huy edindiği için, Nedim aptal aşık olduğu için....
Sonra da günümüz insanının dertlere çözüm, günahlara kılıf olarak sığındıgi bir metafor olarak kullandığı "insanız abicim, aciz yaratıklarız, ihtiyacımız var sonuçta, Allah da bizi böyle yaratmış anadın mı, beşer şaşar bir yerde" güzellemesi ile bağlamış yazar. Hepimizin sığındığı pek de güvenilir olmayan bir liman, kendimizi kandırdığımız bir kamuflaj...
Sonra da herkes hiç bir şey olmamış gibi ya bizim bir hayatımız var deyip ona dönüyor. Öyle aman aman ruhi bir tahlil de yok kitapta. Ödülü hak ediyor mu? Orası şüpheli.
"İşte asıl hikaye o be!"
Sait Faik' Abasıyanık'ın hayatın içinden anlattığı hikayelerinin olduğu küçük bir kitabı.
Kitabın arka kapak sayfasında da bir kısmının yazılı olduğu, Oktay Akbal'ın bir anısını paylaştığı bölümle son buluyor kitap. Ve bence bu anı kitaptan ne bekleyebileceğimiz hakkında güzel bir fikir veriyor. İşte o bölüm:
Sait Faik, Oktay Akbal'a sorar: Haydi, mademki hikayecisin, şu kahvede ilk gözüne çarpan nedir, söyle bakalım? Baktım üç dört kişi oturmuş kağıt oynuyor, kahve içiyor, duvarda birtakım basma resimler... İran şahının, Atatürk'le resmi falan. Bu resimleri belirtirim dedim.
Kızdı birden, Ulan! dedi, o kenarda tek başına oturan ihtiyar sakallı var ya? İşte asıl hikaye o be?
1950 Gezi Parkı ruhu
Oktay Akbal’ın Cumhuriyet Gazetesi Evet/Hayır köşesinde doyumsuz yazıları hep aklımda… “1950’lerin İstanbulu’nda, Beyoğlu’nun sinemaları, sokakları, meyhaneleri ve Gezi Parkı’nda anılarının peşine düşen kahramanımız zihninde gençliğindeki aşkları yaşatırken, mutsuz giden evliliğiyle hesaplaşır. Evine dönmediği akşamlarda günün akıp geçmesini bekler. Geçen zamanın onu başka bir yere götürmeyeceğini bilse de geleceğe dair bir umudu vardır. “
Gezi ruhunu yaşamak 1950 yıllarından bu yana devam ediyor…
Video:
youtu.be/Sbxqv0dUUMg
Önce Ekmekler Bozuldu.
Oktay Akbal'dan okuduğum ilk kitap.
Önce Ekmekler Bozuldu, 323 sayfalık bir öykü kitabıdır.
Kitap; Önce Ekmekler Bozuldu, Aşksız İnsanlar, Bizans Definesi, Bulutun Rengi ve Berber Aynası adlı 5 kitabın bir araya getirilmiş hâlidir. Yer yer denemeye uzanan hikâyelerde
