ᴢᴀᴍᴀɴıɴ ʏᴀɴᴋısı • sᴇʀᴅᴀʀ ᴄ̧ᴀᴛᴀᴋ #kitapyorumu
“sevdiğim herkes gittiyse ben neden buradayım?”
uzun zamandır okuduğum en iyi kitaplardan birinin yorumuyla geldim bugün.
başkarakterimiz, eser’in ilk gençlik yıllarından başlayarak hayatına konuk oluyoruz. ilk aşkı müzeyyen sayesinde nasıl yaşıtlarından farklılaşıp okumaya ve kitaplara yöneliyor, bu okumalarının akabinde yazmaya devam ediyor…
ilk aşkı müzeyyen’den sonra zeynep ile diyar diyar geziyor. bizde bu gezintide eser’e eşlik ediyoruz. fakat bu gezintinin sonunda annesi hastalandığı için tekrar memleketine dönüyor eser ve biz çok çarpıcı bir gerçekle burun buruna geliyoruz.
sizce bu gerçek nedir?
eser kendiyle ilgili neyi öğreniyor?
evlenmek üzere olduğu zeynep bir anda neden ve nasıl ortadan kayboluyor?
daha bir çok soruyla bizi şok eden müthiş bir finaldi. ben okurken sonunu asla bu şekilde tahmin etmemiştim. hem üzüldüm hem de gerçekten inanamadım.
yazarın kalemi oldukça akıcı ve sizi tek bir satır bile sıkmadan içine alıyor. cümlelerin arasında eser’in dünyasında kayboluyorsunuz. ben başlarda anı tarzında bir kitap olacak gibi düşünmüştüm fakat harika kurgulanmış bir hikayeydi. betimlemeler, kendimize yöneltebileceğimiz anlamlı sorular, şimdiye kadar gözümüzden kaçan kıymetini bilemediğimiz anılarımız… güzel bir sorgulama serüveni oldu benim için.
bu kitabı okumayan çok şey kaçırır. muhakkak okuyunuz. 
bir kare mavi 
Zamanın Yankısı 
Serdar Çatak
Dünya Adil Bir Yer Değil
Bugün dünyadaki 35. yılım, doğum günüm. Cahit Sıtkı’nın deyişiyle: “Yolun yarısı”. Bu zamana kadar yaşadıklarımdan, şahit olduğum binlerce hayat hikâyesinden, kendimce okuduğum kitaplardan, dinlediğim müziklerden, izlediğim filmlerden bir terapist olarak şunları öğrendim:
İnsan nisyanla malüldür ve fena halde hüzne, hüsrana mahkûmdur. Her hal
Hayatımın en zor dönemlerinden birinde okuduğum 
Pembe Fili Düşünme kitabı ikinci kez okumak belki de hayatım boyunca kendime en acımasızca eleştiriler yaptığım, başarısızlık korkusunu dibine kadar yaşadığım, farklı farklı endişeler nedeniyle tetiklendiğim bu zamanlara denk geldi. 
Zeynep Selvili Çarmıklı ikinci defa en gerekli zamanda kalbime ve yoluma ışık tuttu.
Gerçekten de insanın kendine şefkat göstermesi, başka bir canlıya göstermesinden daha zor. Oysa ki en çok kendimizden şefkat görmeye ihtiyacımız varken… İşte bu muhteşem kitap bize bunu göstermek için yazılmış. Üzerime yapıştırılan veya yapıştırdığımız etiketlerin aslında bizi tanımlamakta ne kadar yetersiz olduklarını, korkularımızı bize engel değil de yoldaş olarak görmeyi başardığımızda, değiştiremeyeceğimiz olaylar, kişiler veya duygular karşısında mücadele etmek yerine kabul ettiğimizde hayatımızın değişeceğini çok güzel ve anlaşılır örneklerle aktarıyor.
Kitabın içinden bir bölüm ile kitabı herkese tavsiye ediyor ve mutlaka okunması gerekenler tavsiyesi listemde daha üst sıralara ekliyorum.
“Dilerim hayat bize adil davranmadığında, biz kendimizi adil davranırız. Çünkü elimizde olmayan onca şeye rağmen, kendimize nasıl davranacağımız kendi elimizde. Bizim elimizde acıyan yerlerimize nasıl bakacağımız.
Dilerim ki, acımız geçene, dinene kadar, acele etmeden, her şeyin bir zamanı olduğuna güvenerek kendimize destek olur, iyi bakarız bundan böyle… Şefkatle.”
