141 syf.
·
Not rated
Öncelikle bu kitabı zorla bitirdiğimi, karmaşık ve uzun cümlelerini anlamakta zorlandığımı, hatta bazı bölümleri anlamadığımı ekleyeyim. Bir bölüm bitirip de "ben ne okudum yaa?" dediğimde cevap veremediğim çok an oldu.
Bir öğretmen olarak yazarın fikirlerinde haklı yanlar görsem de bir çok görüşüne katılmıyorum. Ama katıldığım en
Hayat, her insanı farklı birşeyle sınar. İmtihanda olan insan kadere kafa tutabilir mi?
Çocuk sahibi olamayacağını öğrenen Sina, kaderine isyan eder ve kafasındakileri hayata geçirmek için yol aldığı o gecede yaşayacaklarının hayatını öncesi ve sonrası olarak ikiye böleceğinden bihaberdir.
Hayatı uçlarda yaşayan, yaşamı boyunca hiç sevilmemiş,
Farklı bir bakış açısı kazandırması açısından okuduğum bu kitabı maalesef pek beğenemedim. Kitaba odaklanmakta zorluk çektim. Elimdeki kitabın, 65. baskıyı görmesine rağmen birçok imla hatasının olması çok acı bir durum. Bunun yanı sıra çevirisi de yeterince iyi değildi ne yazık ki.
Yazarın görüşlerine yönelik bir şey diyemeyeceğim. Pek bilimsel bir dille yazılmamış zaten. Bilimsel dille yazılmamasının sebebi de konferans-seminer konuşmalarının derlemesi olmasından kaynaklanıyor. Yani kitap bir konuşmanın yazıya dökülmüş hali. Bu nedenle, ileri okuma yapmak için kullanılacak bir kaynak kitap da mevcut değil. Tüm bu yönleriyle oldukça eksik bir kitap olduğu görüşündeyim.
Ayrıca kitapta verilen örnekler çok sığ. Yani, belli başlı ülkeler örnek gösterilerek tez savunulmaya çalışılmış. Tezin kuvvetinin artması için daha geniş kitleler üzerinde bir gözlem yapılmalıydı. Fakat yazar, bir arkadaşının gözlemlerini aktaracak kadar bilimsel yöntemlerden uzaklaşmış gibi. Bu kadar ağır eleştiriye rağmen okunmasını gerekli gördüğümü de söylemeliyim. En azından bu kitap, kurumların kendilerini bir sorgulamaya itmesine öncü olabilir.
Daha çok Amerikan eğitim sistemine eleştiri olarak yazılmış. Arada genel olarak da eğitimde okulun yetersiz olduğuna değiniyor. Başlarda okulun eksikleri ve olumsuz yanları üzerine duruyor, daha sonra da okul dışında eğitimin olabilmesi için neler yapılabiliri anlatıyor.
Sanki gizil öğrenme biçimiyle ilgilenmiş yazar. Doğrudan bilgiyi vermeyelim de denk geldikçe kendi öğrenir diyor. Ama bana kalırsa bu, üniversite düzeyinde uygulama imkanını daha kolay bulur. Küçük yaştaki çocuklar için, tabiri caizse biz salınca onlar da salıyor. Bir ihtimal yine de okul olsa da olmasa da kendini eğitecek çocuk bulunur. Öğretmenden ve okuldan bağımsız öğrenen, sorumluluğunu üstlenen çocuk elbette vardır, sorulması gereken soru, yüzdeye vurduğumuzda bu çocuklar toplamın ne kadarını oluşturuyor? Belki çocuk bir kısım zamanını okulda bir kısım zamanını yine düzenlenmiş ve kontrollü şekilde dışarda geçirebilir. Sadece eğitim değil, öğretim de gerekli, bilgi birikimini aktarmak ve bu sayede ilham olmak da gerekir. Bunları okulun dışında vermek, daha doğrusu alacak çocuk bulmak imkansıza yakın.
Okulun tabii ki eksik yanları çok fazla ama bana göre düzenlenerek okulla devam etmek daha doğru olur. Ya da okulun bildiğimiz halinde epey bir değişiklik yaparak çocuğu eğitime almak lazım. Veya okulda geçirilen toplam zaman, atıyorum 14 yılsa bunu belki 10 yıla çekip kalan zamanda çocuğu hem hayata dahil edip hem de örtük öğrenme yoluyla eğitebiliriz. Bulunduğumuz çağda bu konu biraz daha elzem hale geliyor. Mevcut düzende değişiklik yapmalı, özellikle teknoloji bunu zorunlu kılıyor. Bir öğretmen olarak söylenecek çok şey var ama uzatmayayım okunmalı elbette.
Bir toplum, halk, kitleler ne ölçüde denetlenebilir? İktidarın gücü insanları nasıl sınırlandırabilir?
Bağnazlığın insanları ne derece değiştirebilecegi, sorgulamanın, farklı düşünceye sahip olmanın getirdiği olumsuzluğu eleştirili ve öngörülü bir dille anlatan Orwell, şüphesiz bizleri geleceğe dair uyarıyor.
Her şeyin tümüyle devletin denetiminde olduğu, her türlü muhalefetin yok edildiği toplum modelinde amaçsa, bireyi özgür kılan değerleri ve zevkleri yok ederek egemen güce koşulsuz itaat sağlamak..
Peki bu hangi koşullarda ve nasıl gerçekleşecekti?
Elbette bir yandan büyük biradere duyulan bağlılık ve sevgi diğer yandan saldırgan içgüdülerle grubun dışında kalanlara nefret gösterileriyle.
Bizlere çok yabancı gelmeyen totaliter rejimlerde sıklıkla rastlayabileceğimiz manipüle etme yollarından biri olan bu yöntem, insanların üzerindeki etkisini sürdürüyor. Hatta içsel korkulara dokunarak bir denetim mekanizması oluşturuyor."Führer Emret Biz Yapalım." sloganında gördüğümüz itaat anlayışını ise yeniden canlanmış halini Orwell'ın anlatımıyla bir kez daha tanıklık ediyoruz..
George Orwell'ın 1948'te kaleme aldığı bu roman, bizlere gerçeklik algısının ötesinde ama tam anlamıyla kurgusal diyemeyeceğimiz bir dünyayı yaşatıyor. Romanın en çarpıcı yanı ise Orwell'ın distopyasının benzerinin yaşanmış ve yaşanabileceği olgusudur.Defalarca okuyabileceğim, bilgi ve birikimim arttıkça bende oluşturduğu etkinin büyüyeceğine inandığım bu kitabı kesinlikle sizlerede tavsiye ederim..
Keyifli okumalar dilerim.
Çocuk eğitiminin hakim güçlerin insanların zihnine müfredat yoluyla empoze ettiği düşüncelerden oluşmasına karşı olmakla birlikte kitapta aksi yönde yapılan kolektif çocuk yetiştirme uygulamalarını faydalı bulamadım.
Kibbutz Hareketi her toplumun yaşayış ve düşünce yapısına uygun olmamanın yanında, aile kavramı gelişmemiş çocukların karakter
