Ezgi Tanergeç'i 
Devridaim kitabıyla tanımıştım. İlk kitabı olmasına rağmen gayet başarılı da bulmuştum. Kurgusu, yazım biçimi, zekasıyla "iyi bir yazar doğuyor galiba" diye düşünüp buna tanık olmanın heyecanını hissetmiştim.
İkinci kitabının çıktığını duyunca hemen almış, listeme eklemiştim. Bir yazarın ilk kitabından çıtayı yükseltmesi beklentiyi arttırıyor haliyle. Hevesle kitabı okumaya başladım fakat ne yazık ki hayal kırıklığı yaşadım. Ezgi Hanım'ın ilk kitabındaki halinden eser yoktu. Konusu basit, yazımı sıradan hatta günlük konuşma tarzındaydı. İlk kitabında yakaladığı başarı ve ödülün gazıyla maalesef fastbook yazarlarının yanında yerini almış. Keşke biraz daha bekleyip daha çok emek vererek güzel bir kitap yazmayı amaç edinseydi. Ama ticari kaygılar ve popüler kültür bu amacın önüne geçmiş diye anladım.
Kitabın konusu 4 lise arkadaşının yaşanmışlıkları ve yıllar sonra tekrar buluşmaları. Hikaye o denli zayıf ki ne merak uyandırdı ne heyecan vericiydi. Yazım dili çok basit. 3 5 saatte bitirilir. Günlük, sıradan dil kullanılmış. Bir de önceki kitabına gönderme yapmış bir yerde. Bu bana egosuna yenik düştüğünü düşündürdü.
Sonuç olarak; iki kitabı bambaşka kişiler yazmış sanki. İyi bir yazar kumaşı vardı bunu kullanmaya devam etmemesine üzüldüm. Yazık olmuş. İyi yazarları egoya ve popüler kültüre, hızlı okumaya kaybetmeye devam ediyoruz.
Tolstoy'un romanının başında Anna'yı St Petersburg treninde bir elinde bir roman, bir yanında da ruh halini yansıtan bir manzaraya bakan bir pencere arasında bırakmasını bir rastlantı olarak değil, roman sanatının temel ikilemlerine işaret eden bir şey bularak görüyorum. Acaba elinde nasıl bir roman olsaydı, Anna onu okuyabilecek, romanın manzarasını gözünün önünde canlandırabilecekti ve okumaya devam edebilecekti? Bunu hiç bilemeyiz. Ama Tolstoy'un yaşadığı, bildiği, araştırarak bizi içine sokmak istediği manzaraya girebilmek için Anna'nın elindeki kitaba değil, pencereden dışarıya bakması gerekiyordu. Böylece biz okurların gözünün önünde bütün bir manzara Anna'nın bakışlarıyla canlanır. Bu bakış sayesinde romanın içine girebildiğimiz, kendimizi 1870'lerin Rusya'sında bulduğumuz için Anna'ya teşekkür etmeliyiz. Çünkü Anna elindeki romanı okuyamadığı için biz okurlar Anna Karenina adlı bir romanı okuyabiliyoruz.
