okuyucu bana bakınca sol, ben kendimi hissedince sağ olan gözüm kızardıkça kızardı, ağrıyor, lensleri çıkarttım
bugün, acayip!
yandı bitti kül oldu diyoruz ya, işte öyle
bir sahil şeridini, koskoca ormanı, hayvanları, köylüyü, sanki kendi elimle yaktım gibi bir his!
bizim ev yandı mı, net bilgi yok... Öte yandan, fark eder mi? Tek başına kalmış üç beş ev, telafi eder mi oradaki karaltıyı, hiçliğin kokusunu?
anılar yanmaz ama değil mi...
terastaki hayaller, zeytini anlatmıştım ya burada da (okuyunuz, okutturunuz) oradaki o his; yanmaz değil mi?
boyut değiştirir, değiştirir de ne olur?
acı değil, çaresizlik de değil, katarsis durumu belki uygundur hislerime...
sevgili okuyucu, ben çok ağlıyorum
ota boka ağlıyorum
toma gibi birazını fışkırtsam da bir kaplumbağaya minnoş bir umut olsam keşke!
en son ne okudum
ben neredeyim
niye buraya yazıyorum
bilmiyorum
gözüm ağrıyor
onu biliyorum
ve bilmek
müthiş bir konfor!