Yaşanılan bazı imkansızlıklar, bizi daha kanaatkar ve daha kolay mutlu olabilen bireyler haline dönüştürmez mi? Bir şeye sahip olmamak/olamamak, nefsimizi terbiye edebilmenin bir yolu yöntemi değil mi? Düşünmek gerek. Bu konı üzerine uzun uzun düşünmek gerek. Ta ki gerçek mutluluğun eşyalarda değil anlarda olduğunu anlayana dek.