Yargıcın Davranış İlkeleri
Diğer bir deyişle,tarafsızlık,bir gerçeklik olarak mevcut olmanın yanı sıra algılamada da mevcut olmalıdır. Bu ikili yön genellikle şu sözlerle ifade edilir: “adaletin gerçekleşmesi yetmez,gerçekleştiğinin açıkça görülmesi de gereklidir”.
Sayfa 34 - Beta
Aries şöyle demektedir:
"ölüm ... bir dizi küçük aşamayı takiben, minik parçalara ayrılmakta ve
sonunda hangi aşamanın gerçek ölüm olduğunu bilmek olanaksız hale
gelmektedir; bu aşamalardan birinde bilinç kaybedilirken, bir başkasında solunum sona errnektedir. Tüm bu küçük sessiz ölümler, büyük dramatik ölüm eyleminin yerine geçerek, onu ortadan kaldırmışlardır ve artık hiç kimse anlamının bir kısmını kaybetmiş bir an için, haftalar sürebilen bir süre boyunca bekleme güç ve sabrına sahip değildir"
Stoacılığın ana ilkesi doğaya uygun davranmaktır; "doğa", diğer bir deyişle "her şey" Tanrı'dır. Stoacılara göre, her türlü
acı, hastalık doğal olduğu gibi, ölüm de doğal bir çözülmedir, kozmik düzenin bir parçasıdır. Yaşam ve ölüm arasında fark yoktur. Bu nedenle ölüme karşı çıkmak ve şikayet etmek de anlamsızdır
Ölüm, ahlaki açıdan ne iyi ne de kötüdür. Stoa düşüncesinde, ölüm korkutucu bir belirsizlik olmaktan çıkmış, cehennem düşüncesinin olmaması ve günah duygusunun yokluğu insanları ahirette çekecekleri cezaların korkusundan kurtarmıştır. Stoacılara göre, ölüm, artık bir korku değil, üzerinde nesnel olarak tartışılabilecek bir şeydir
Stoacılara göre, intihar, önlenemeyen bir kötülükten kaçıştır; kapı her zaman açıktır ve intihar bir çıkış yoludur.
" ... Yaşama, bir girişin fakat birçok çıkışın izin verilmesi, ebedi kanunun takdir ettiği en iyi şeydir. işkencenin ortasından çıkacak ve sıkıntıları silkip atacakken, insanın ya da hastalığın zulmüne dayanmak zorunda mıyım?"
" ... Eğer, yaşlılık aklımı sarsmaya başlarsa, eğer melekelerimi tek tek harap ederse, bana yaşam değil nefes bırakırsa, çürük veya yıkılmak üzere olan binayı terk ederim. Eğer, iyileşme ümidim olmadan
acı çekmek zorunda olduğumu bilirsem, acının kendisinin yolaçtığı korkudan değil, uğruna yaşadığım her şeyden mahrum ettiği için giderim"
Seneca
Antikçağ, ilk defa intiharın meşruiyetinin tartışıldığı bir dönemdir. (...)
Bu dönemde, hastalık ve acılardan kurtulmak için ya da yaşlılık nedeniyle intihar, kişisel kararların sonucu olarak karşımıza çıkabilmektedir. Bu tür intiharın altında yatan düşünce, soylu insanın kendini hastalıklı bir beden içinde görmekten ve görülmekten kaçınma ya da yaşlılığın getirdiği titreklik ve bunaklığın hakimiyetine girmekten kurtulma isteğidir; soylu insan için, bu durumda yaşamak onuru ile bağdaşmamaktadır.