Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Ben Veronika'yım!
Bu kitap üzerine karaladığım birkaç tümcemi söylemek istedim. Okuduktan sonra benim için anlam kazananları sizlerle paylaşıyorum.
Ben Veronika'yım. Öldüm ve hayatı anladım. Sonra hayata geri döndüm. Delirdim. Delirmenin tek yol olduğunu gördüm. Bu andan başka hiçbir zaman imgesinin önemli olmadığını kavradım. Yaşama biçilen pahanın ölçülemez olduğunu idrak ettim. Delirmeliyiz. Yaşamalıyız. Bu iki tümcenin de aynı anlama geldiğini kavradım. Ölmeliyiz gerekirse hayat için. Delirmek tek yol yaşamak için. Anlıyor musun beni? Delirmeliyiz. Bu anda delirmeliyiz. Şu anda, şimdi şuracıkta. Delirmek tek yol, yaşamın idrakine varmak için. Tımarhaneye tıkılanlar yaşamın tadını çıkaranlar aslında ve ortalıkta gezen robotları toplayıp tıkmalı oraya. Asıl deli olanlar yaşamalı dünyada. Dünyanın ve yaşamın hakkını deliler verebiliyor. Onlar için şimdiden başka bir zaman imgesi mevcut değil. Anlıyor musun? Yaşamak mı istiyorsun, delirmeye kucak açmalısın. Delirmeli ve yaşamalıyız. Ben bir deliyim. Yaşamı tüm benliğimle kucaklıyorum. Hayatın değerini biliyorum. Şu anın tadını alıyorum, görüyor musun? Deliriyorum her gün ve her gün biraz daha fazla yaşıyorum. Yaşamak için delirmek lazım. Delirmek tek çaremiz.
Kitabı elime aldığımda “Ahh Veronika niçin ölmek istiyorsun?” diye sormuştum.Ölüm kolayı seçmekti,kaçıştı,kendinden,ailenden,çevrenden,herşeyden ve herkesten(bana göre).Demek ki ölmek için geçerli sebepleri vardı da yaşamak için yoktu...
“Her insan kendi bilir çektiği acının boyutlarını ya da yaşamında anlamın hepten yok olduğunu.(sayfa-26)”
Önemli olan yaşamaya değer bir anlam mı bulmaktı gerçekten?
Veronika’nın hikayesini merakla okudum,yaşamı sorgulayanlara okumalarını tavsiye ederim. :)
Distopik bir ülkeye hoşgeldiniz..
Lütfen girerken hayallerinizi, umutlarınızı ve insanlığınızı çıkarmayı unutmayın. Ama eğer ki unutacak olursanız, zaten kısa zamanda hepsini çöpe atacaksınız..
Yollarda yürürken dikkat edin, her an yanınızdaki binanın tepesinden atlamış bir insanın cesedi önünüze düşebilir. Bunu garipsemeyin, biz artık garipsemiyoruz. Ölmek, yaşamaktan daha normal buralarda..
Eğer bir evin yoksa, sokaklar evin olacak. Hemen garipseme, bu şehirdeki çoğu insanın(!) evi sokaklardır..
Şehrin dış taraflarındaki ceset yakan fabrikalar, her gün sokaklardan ceset toplayan arabalar, ceset soyucular, çöp toplayıcılar, hazine bulucular, dışkı toplamaya gelen arabalar, yemek alabileceğin tek yerde oluşan uzun kuyruk.. Zamanla hepsine alışacaksın. Hangi insan bunlara alışır diye düşünme. Yaşamak ve insan kalmak arasında kaldığında ve yaşamak ağır bastığında zaten alışmış olacaksın..
Şimdi girdiğin bu son şeyler ülkesinden nefret ettin, korktun hatta belki de iğrendin değil mi? Geldiğin gemiyle geri gitmek istiyorsun buradan değil mi?
Üzgünüm..
Bu ülkenin girişi olsa da, bir çıkışı yok..
Araştırma yapmak üzere Son Şeyler Ülkesine gönderilen gazeteci ağabeyinden bir daha haber alamayan ve onun peşinden giden Anna Blume'un yazdığı uzun bir mektup bu kitap..
Mutlaka okunmalı mı yoksa okunmasa da olur mu bilemiyorum ama bu kusursuz kurgulanmış distopik ülkeyi görmeye değer..
Umarım kusursuz kurgulanmış fakat kusurlarla dolu bu ülkeyi güzel anlatabilmişimdir.. ^^
Keyifli okumalar...
