Kim temelden öğretmense, öğrencileriyle ilgili her şeyi ciddiye alır - kendini bile.Birini sevmek barbarlıktır. Çünkü bunu diğerini harcayarak yapıyor. Tanrı sevgisi de öyle.İdealine erişen, idealinin ötesine de geçmiştir.Barış zamanında savaşçı insan kendisine saldırır.Okyanusta susuzluktan ölmek korkunçtur, kendi hakikatinizi tuzlamak zorunda mısınız, böylece, artık bir daha - susuzluğunuzu gideremeyesiniz diye?Kendimizin önünde, olduğumuzdan daha basit oluruz: Birlikte olduğumuz insanlardan sıyrılır, huzur buluruz.Ahlaksal olay yoktur, yalnızca olayların ahlaksal yorumu vardır.Onu kendi yanına çekmek mi istiyorsun? Onun önünde şaşır.Duygusallık sık sık aşkın büyümesini çabuklaştırır, böylece kök zayıf kalır ve kolayca sökülüp çıkarılır.Kim idealine ulaşmayı bilmiyorsa, ideali olmayan insandan daha kayıtsız, daha pervasız yaşar.Aşktan yapılan her şey iyi ve kötünün ötesinde olup biter.Delilik, tek tek insanlarda pek seyrektir - ama gruplarda , partilerde, halk arasında, çağlarda, kural olarak bulunur.İyiye ve kötüye karşılık vermeli insan, peki ama neden özellikle bize iyilik ya da kötülük yapan kişiye?Kendimiz hakkında çok konuşma, kendini gizlemenin bir yolu da olabilir.Sonunda insan arzularını sever arzuladıklarını değil.Bana yalan söylemiş olman değil, artık sana inanmamam sarsıyor beni.
Antonius Block; Olabildiğince açık konuşmak istiyorum ama kalbim boş. Bu boşluk yüzüme tutulan bir ayna gibi, kendimi görüyorum. İçim korku ve tiksintiyle doluyor. İnsanlara karşı duyarsızlığımla kendimi çevremden soyutladım. Şimdi bir hayaletler dünyasındayım. Rüyalarımda ve hayallerimde tutsak kaldım.
Ölüm; Yine de ölmek istemiyorsun.
Bir Yudum Kitap
An olur, başımıza türlü musibetler gelir de aklımızı kaybederiz. İşte tam o an, bir yüreği olduğunu hatırlamalı insan. Dinlemeli kalbinin sesini. Onu da kaybederse ne fena. Sâmiha Ayverdi, "İnsan olmak, savaşta ve barışta insan olduğunu, insanca yaşamak ve ölmek gerektiğini unutmamaktı." der. Şairin dediği gibi: Bir kalbiniz vardır, onu
" Nasıl başladın sigaraya?"
" Zevkle."
"Arkadaş ortamı filan dememi mi bekliyordun?"
"Bilmem. Genelde öyle olur."
"Sen nasıl başladın."
"Uzun zaman oldu hatırlamıyorum."
"Bir çeşit intihar benimkisi. Yavaş yavaş ölüyorum."
"Neden ölmek istiyorsun?"
"Neden yaşamak istiyorsun?'
Cevap veremedim. Aslında bir şeyler demek için cabaladim ama bir turlu dogru kelimeyi bulamadim. Belki de yoktu yasama hevesimi, yasama olan inancimi anlatacak kelimeler. Kendi kendimi kandiriyordum galiba.neden yasamak istedigimi bende bilmiyordum. Kariyer planlarim, bembeyaz gelecegim filan yoktu ki hic. Sustum. Konusmadim. "Astim hastasiyim. Sigara icerek alin yazimdaki ölüm tarihimi biraz daha erkene indiriyorum. Bileklerimi kesmiyorum. Klasik takilmayi sevmiyorum çunkü. Hem jiletin soğukluğu değince bileğime, irkiliyorum. Kendimi asamıyorum, kafamın kopma düsüncesi biraz korkutuyor beni. Boğulmak istedim bir keresinde, istem disi çırpınınca suyun üzerinde buldum birden kendimi. Kendimi yüksek bir yerden aşağıya atmakla sigara içmek arasında kaldım en son. Bir kaç ay önce haberlede gördüm. Adam atlamış ama ölmemiş. Her yeri kırılmış, benim her yerim zaten kırık dökük diye son çare sigara dedim. #yazar ; @mustafa_grgc