İnsan en çok ne zaman olgunlaşır? Büyüdükçe mi? Aşık olunca mı? İş hayatın atılınca mı? Evlenince? Ayrılınca? Yaşlanınca? ...
Bence insan kayıpları çoğalınca olgunlaşır! Sevdiklerini yitirdikçe, toprak alınca sevdiklerini, yada toprağa bile emanet edemediklerini uğurlarsa ve her şeye rağmen yaşamaya devam ederse olgunlaşır.
Umudunu taze tutup, yeni güne umutla uyanıyorsa olgundur insan. Alabildiği her nefesin kıymetinin bilincindeyse, aldığı her nefesin hakkını veriyorsa olgunluğa ulaşmış demektir...
Birde şu var; eğer kayıplarınla tek başına başa çıkabiliyor, senden çok üzülecekleri gözetiyorsan olgunsundur. Hayat bu ya, bazen mızmızlanma hakkı bile tanımaz insana, acını içinde yaşamak düşer payına. Dökemezsin gözyaşlarını doyasıya, yumruk oturur boğazına, yutmasan isyanını kime ne fayda?
Kaybettiklerimize yaktığımız 40 mumdan yandı bugün içimde, son mum kalana kadar yanacak belki içim ve ben de toprağa karışana kadar yanacak son kalan 40. mum. Acısı hafifleyecek fakat hiç unutulmayacak...