Ölümüm karşısında hiçbir şeyin önemi kalmıyor. Kimse ölüm kadar ciddi olamaz. Geçenlerde bir arkadaşın cenazesine gitmiştim. Gençti daha. Ölümü erken olmuştu ama zaten her ölüm erkendir. Çoğu insan ölümü kendine yakıştırmaz, ölümsüzmüş gibi yaşar. O gün arkadaşın cenazesindeyken fark ettim bunu; ölümü görmek, ölen birini görmek, ölüm düşüncesi, bir sonun var olduğu düşüncesi karşısında her şey önemini yitiriyor bizim için. Cenaze günü yağmur yağıyordu mesela, yağmur ki ne yağmur. Böyle iğne gibi ipince insanın derisine batıyor sanki. Herkes ıslanıyordu ama kimse umursamıyordu. Her şey önemini kaybetmişti. Ne faturalar, ne iş, ne okul telaşı. Ortada bir ölü vardı ve birgün orada yatan ölü bizden birisi olacaktı. Son düşüncesi tadımızı hep kaçırıyor ve çoğu zaman bu düşünceden kaçmaya çalışıyoruz. Fakat bence mutlu yaşamanın tek sırrı ölüm korkusunu yenmektir. Birisi ancak bu korkusunu aşarsa tamamen özgür ve mutlu olabilir. Ölüm bizi bulana dek mutlu yaşamak. En kötü ölüm “keşke...” deyip ölmektir. Asla böyle ölmeyin. Ne istiyorsanız, nasıl yaşamak istiyorsanız onu yapın. İstemediğiniz bi işte asla çalışmayın, sevmediğiniz bi kadınla/erkekle birlikte olmayın, kitap okuyun, dünyayı gezin ve mizaha sarılın.
Sevmek ölmektir bence
Ben de sevdim ölmeden önce...