Ölümüm karşısında hiçbir şeyin önemi kalmıyor. Kimse ölüm kadar ciddi olamaz. Geçenlerde bir arkadaşın cenazesine gitmiştim. Gençti daha. Ölümü erken olmuştu ama zaten her ölüm erkendir. Çoğu insan ölümü kendine yakıştırmaz, ölümsüzmüş gibi yaşar. O gün arkadaşın cenazesindeyken fark ettim bunu; ölümü görmek, ölen birini görmek, ölüm düşüncesi, bir sonun var olduğu düşüncesi karşısında her şey önemini yitiriyor bizim için. Cenaze günü yağmur yağıyordu mesela, yağmur ki ne yağmur. Böyle iğne gibi ipince insanın derisine batıyor sanki. Herkes ıslanıyordu ama kimse umursamıyordu. Her şey önemini kaybetmişti. Ne faturalar, ne iş, ne okul telaşı. Ortada bir ölü vardı ve birgün orada yatan ölü bizden birisi olacaktı. Son düşüncesi tadımızı hep kaçırıyor ve çoğu zaman bu düşünceden kaçmaya çalışıyoruz. Fakat bence mutlu yaşamanın tek sırrı ölüm korkusunu yenmektir. Birisi ancak bu korkusunu aşarsa tamamen özgür ve mutlu olabilir. Ölüm bizi bulana dek mutlu yaşamak. En kötü ölüm “keşke...” deyip ölmektir. Asla böyle ölmeyin. Ne istiyorsanız, nasıl yaşamak istiyorsanız onu yapın. İstemediğiniz bi işte asla çalışmayın, sevmediğiniz bi kadınla/erkekle birlikte olmayın, kitap okuyun, dünyayı gezin ve mizaha sarılın.
Yerli distopya olur mu?
Distopyalar neden hep New York ta Londra’da geçer? Uzaylılar Manhattan’dan başka memleket bilmiyorlar mı ki hep orayı işgal ediyorlar? Salgın çıkıyorsa hep Avrupa ve Amerikalılar mı zarar görür?
Bu ve benzeri Hollywood zırvalarına yeterince maruz kaldık bence. Filmi de çekilen 
Sıcak Kafa adlı kitapta ve henüz keşfedilmediği için beyaz perdeden şu an çok uzak olan 
Yaşamak Ölmektir de olabileceği gibi ütopya veya distopyalar bu coğrafyada olabilir.
Esasen de hep bu coğrafyada olur aslında ama batı kültürünün aşırı pompalanması bize hep tersini söyler. Uyanık olursak ütopyamıza da distopyamıza da sahip çıkabiliriz.
