Venedik, Venezia, Venüs'ün şehri...
Muhteşem manzaraların, kanalların, gondolların sakladığı çürümüşlüğün, yoksulluğun semtlerinde gezintiler... Rönesansın yani yeniden doğuşun şehri nasıl ölümün şehrine dönüştü? Shakespeare'in Venedik Tacirinde kazanan aşk, burada nasıl kaybetti?
Alman klasizmi Goethe'nin İtalya Seyahatiyle başlamıştı; Gustav von Aschenbach'ın Venedik seyahatiyle de bu klasizm sona erdi denebilir. Thomas Mann, Goethe'nin Almanyasını kendisinin temsil ettiğini söylemişti. De Gaulle'ün "Sartre Fransa'dır" derken kastettiği gibi...
Yazarla bu kitapta tanıştım. İki cilt Büyülü Dağ da elimde fakat bundan başlamak istedim. Kitap ince olsa da okumak o kadar kolay değil. Uzun ve güzel betimlemeler, Yunan mitolojisine bolca atıf mevcut. Bazı cümleleri sevdim, alıntıladım.
İnceleme yaparken içeriklerden çok bahsetmek istemiyorum. Bu bir dekadans, çöküş hikâyesi. Kahramanımız bir yazar. Sanat, güzellik vs. gibi konulara kafa yorarken seyahate gidiyor. Genç bir çocukta kendini buluyor diye yorumladım. Tadzio Yunan heykelleri gibi klasik antik çağları, gençliği, güzelliği, artık ulaşılamaz olanı temsil ediyor. Aschenbach onu gördükçe kendi yaşlılığından utanıyor. Artık eskidiğinin farkındadır. Ve şehirde kolera salgını vardır. Yapacak çok şey yoktur.
