Ölüm hayatın zıttı değildi, bilakis hayatla başlıyordu ve hayatında kendisiydi.
Ölüme ilerlemenin adı hayat olmuştu.
Doğan Herkes bu yolu yürüyor ve günü gelince de dünyayı terk edip gidiyordu...
“…Fark etmeden ölmüş olabilir miydi?Farkına varmadan gelebilir miydi ölüm?…”
Sayfa 109
Yeniden açık lomboza baktı. Swinburne anahtarı vermişti ona. Hayat hastalıklıydı ya da en azından hastalanmıştı. Katlanılmaz bir şeydi bu. 'Çünkü ölüler asla dirilmez!' Bu dizi yoğun bir şükran duygusunun heyecanıyla dolduruyordu içini. Evrende iyi olan tek şey buydu. Yaşam acılı bir yorgunluk hali aldığında ölüm sonsuz uykunun sessizliğine götürmeye hazırdı onu. Peki o neyi bekliyordu? Gitme vakti gelmişti.
Kalktı ve başını lombozdan dışarıya uzattı. Aşağıya köpüklü çalkantıya baktı. Mariposa çok yüklüydü. Elleriyle asılsa ayakları suya ulaşırdı. Sessizce suya karışabilirdi, kimse duymazdı. Dolu bir dalga çarparak ıslattı yüzünü. Dudaklarına tuz tadı geldi. İyi bir tattı bu. Bir kuğu şarkısı yazması gerekir mi diye düşündü ama gülerek uzaklaştırdı bu düşünceyi aklından. Zaman yoktu. Gitmek için sabırsızlanıyordu...
Ölüm, yaşamın karşıtı olarak değil
Parçası olarak vardır.
