Lise yıllarımda deli gibi 
Attila İlhan okurdum, üstelik şiir sevmediğim halde okurdum. Bana şairi sevdiren şiirlerine hayran olmamı sağlayan, "Aysel git başımdan" ve Lise kitaplarında çok gördüğüm "Ben sana mecburum" şiirleri oldu. Onlar sayesinde Attila İlhan şiirlerinin müptelası oldum. Onun şiirleri bana çok güzel şeyler de hissettiriyordu, karmaşık ve acı şeyler de hissettiriyordu; kendime dair bir şey yoksa bile orda ben bir şekilde kendimi o satırlara sığdırmayı çok iyi beceriyordum, o şiir benim içindi sanki bana hitap ediyordu. Sonra daha farklı şairlerden okuyayım dedim, okudum ama şimdi çok iyi şair ve şiir olarak gördüklerimi o yıllarda çok ergen bulurdum :) Bunlardan biri de 
Orhan Veli Kanık'di. Okurken, " Ne saçma şeyler yazmış bu!" derdim:) ama şimdi çok sevdiğim şiirleri olan şairlerden biri oldu. Onun kitabını okurken, ben nasıl oldu da zamanında bu kadar kötü buldum bu şiirleri, dedim.
Yani Attila İlhan'ın şiirlerine o dönemler aşık ve ondan başka şiir kabul etmeyen biri olarak söylüyorum; ben bu kitaptan o tadı alamadım, niyesi nedeni için çok tahminim var ama o dönemlerdeki sevgiyi, Attila İlhan şiirlerine olan tutkumu tekrar yakalamak istedim, beceremedim. Çok güzel buldum daha farklı baktım ama o tutku eksikti sadece. Bence sorun bende. Zevklerim değişiyor da olabilir, o dönemki benle şu an ki ben de aynı kişi değil. İçinde çok güzel şiirleri de var, beğenmediğim şiirleri de var sadece ben o eski beni bulamadım kendimde. Hangi ben daha adilâne değerlendirmiş şiirlerini bilemem; okuyan ya da okuyacak olanlar; tarafınız seçin :)
KEYİFLİ OKUMALAR
