İstər ölkə fəth edən padşah olsun, istər keflə yaşayan hökmdar, istərsə bir loğma çörəyə möhtac dərviş - hamısı öləndə özləri ilə kəfəndən başqa heçnə aparmaz. Bir halda ki bu dünyanın axırında hamı üçün ölüm var, dərvişlik padşahlıqdan daha yaxşıdır.
Sayfa 95Kitabı okuyor
Ortalıkta ölüm sessizliği var.
bana ne geldiyse gel de yukarıdan,
bana ne yaptıysa yaptı bulutlar,
Sayfa 9
"Tuhaf şey, kıyametinizin yaklaştığını bildiğinizde bütün anlar kıymete biniyor, hiçbirini ziyan etmek istemiyorsunuz. Ama sonra ölüm yine ırak olduğu varsayılan meçhul bir vakte ertelenince, tek yaptığınız, hızla tüketirseniz çok arzu ettiğiniz bir yere ulaşacakmışsınız gibi, günleri bozuk para misali harcamaya çalışmak oluyor. Varacağınız istasyonun boyunuza göre kazılmış bir çukur olduğunu unutup, süratle eritmeye bakıyorsunuz zamanı. Kadirbilmezlik insanın hamurunda var. Galiba sahiden de her şeyin çoğu zarar. Günlerin bile.."
.... İnsanın içinde yarım kalan her şey bir ukteydi. Tamamlamayınca tamamlanmıyordu insan...
Aslında unutma davranışı hayatın içinde her zaman var olan ölüm biçimidir.
"Seni az tanıyorum…Az…
Sen de farkettin mi?
Az dediğin, küçücük bir kelime.
Sadece A ve Z. Sadece iki harf.
Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime var ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi… Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum, demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir.."
