Bu incelemeyi yapabilmek için aylardır düşünüyorum. Hüznümü, öfkemi naısl yansıtabilirim diye düşünüp duruyorum.
Acı dolu hayatlar, savaşların perde arkası, gerçek yüzü.. İnsanların, kadınların, en çok da çocukların bilinmezlik içindeki acısı.. Açlık, sefalet, ölümle burun buruna olmanın verdiği korku..
Ah küçük Meryem.. Onu babasız büyüten annesinden, babasına kaçışı.. Mutlu olmayı beklerken, hayatının tepetaklak olması. Bir günde kadın olmak zorunda kalışı..
Ah Leyla.. Mutlu bir ailesi vardı oysa.. Ama o da savaştan etkilenen nice insandan biriydi. Hiç ummadığı bir hayatın içinde buldu kendini küçücük yaşında.. Açlığın pençesine düşünce yavrucuğunu yetimhaneye bırakmak zorunda kalışı nasıl içimi parçaladı. Ah..
Gözyaşları içinde okurken öte taraftan da yazara olan öfkem dinmedi.
Uçurtma Avcısı 'nı da okumuş birisi olarak, yazara çok kızıp öfkelendim.. Kurgu olduğunu bildiğim kitaplara, romanlara bakış açım normaldir. Sonuçta 'emekle yazılmış', 'kurgulayıp yazabilecek kadar yetenekli' diyip geçerim. Ama bu yazar hayatın gerçeğini yazıyor. Anlatılanları yaşayan niceleri var.. Kendisi oradan kaçıp kurtulmuş, ama o insanların üzerinden maddi menfaat/kazanç elde ediyor. Bu benim öfkelenmeme sebep oluyor.
Otobiyografi yazan insanlara çok saygı duyuyor, destekliyorum. Hayatta kalma savaşı vermiş, hedeflerine zorlukla ulaşmış, nice insana umut ışığı olmuş.. vs.
Ama bu durumda söz konusu bile değil..
Çok okunan kitaplardan olduğu için alıp okuduğum, okumasaydım dediğim bir kitap oldu.... Acısını yüreğimde eksiltmeden taşıyorum...
Türk Edebiyatının Gamlı, Lirik ve Nostaljik Prensesi: 
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
Tezer Özlü’nün aile hayatını, çocukluğunu, yaptığı üç evliliği, intihara olan eğilimini, manik-depresif tanısı ve hangi yabancı yazarlardan ilham aldığını, neden sürekli intihara öykündüğü bilinmeden yapılan bir ‘’Tezer Özlü Okuması’’, tam olarak
