Petra'nın sarp kayalıklarında şişmiş, buda heykeline benzeyen Bayan Boynton'ın cesedi bulunmuştur. Cesedin bileğindeki minik iğne izi onun cinayete kurban gittiğini gösterirken, esrarın çözülmesi için tam 24 saat süresi vardır Belçikalı dedektif Hercule Poirot'un.
Ölümle Randevu çok çok severek, sonuna kadar büyük heyecanla okuduğum bir roman oldu. Şuana kadar okuduğum diğer kitaplarından da bir farkı vardı. Yazar cinayete kadar kurbanın ailesine romanın yarısı kadar yer vermiş. Detaylı bir şekilde nasıl bir hayatları olduğu, aile bireylerinin psikolojik ve fiziksel durumları hakkında okura detaylı bir şekilde anlatıyor. Bu anlamda da çok çok beğendim. Tahminler, detaylar, psikolojik tahliller, yaklaşımlar tüm bu noktaların çok iyi işlendiğini düşünüyorum. Agatha Christie kendiside bir İngiliz olmasına rağmen bu eserinde de yine İngilizlere atıfta bulunmaya devam ediyor.
Agatha Christie okumayı sevenlere gönül rahatlığı ile tavsiye ederim. Ben çok severek, beğenerek ve büyük bir heyecanla okudum. Yazar her romanında ince zekasını göstermeye devam ediyor.
İtalyan olsam hele de Milano'da yaşıyor olsaydım bu kitaba kesin bayılırdım. Yazarın ilk iki kitabını beğendiğim için sorgusuz aldığım kitapta tarihi olaylara ve mekanlara daha çok ağırlık verilmiş. Polisiye kısmı her ne kadar iyi kurgulanmış olsa da dolu dolu polisiye seven ben, yazarın bu kitabını diğerlerine kıyasla sürükleyici bulmadım.
Öncelikle; kitabın okunma sayısı az olduğu için okumak isteyenlere fikir olsun diye yazmaya karar verdim. Hikaye içinde hikaye var. Profesörün cinayetini çözmeye çalışırken bir anda Ortaçağ sırlarına doğru çekiliyorsunuz. Her şey profesörün ardında bıraktığı işaretle başlıyor. Kitap boyunca boş geçen bir bölüm yoktu, sürekli yeni bir şeyler elde ediliyordu ama bence çok boğucu bir şekilde işlenmişti ve merak uyandırmıyordu. Yeni gelişmeler oluyordu evet ama bu gelişmelerin sadece birkaç tanesi sonuca götürecek kadar değerliydi. Uzun uzun elyazmaları, komiser Benni'nin itici tavırları, habire gelen "sigarasını yaktı, sigarasına uzandı, sigara içmek istedi vs. vs." anlatımları beni inanılmaz bir şekilde bunalttı.
Okuduğum ilk Mario Mazzanti eseriydi, çok daha iyi eserleri varmış. Neden bununla başladım bilmiyorum, 6 7 yıl önce alıp ağır geldiği için sürekli ertelediğim bir kitaptı. Gerçekten zor bir kitap ve dağınık bir zihinle okunmaması gerektiğini düşünüyorum.
Tarihe ilgisi olanların hoşuna gidebilir, okumadan önce basit bir Hristiyan Mezhepleri önbilgisi edinilse güzel olur.
Çoğu kişinin hiç beğenmedim dediği Ölümle Randevu kitabı ortalarına doğru gerçekten sıksa da benim tam olarak beğenmedim diyemeyeceğim bir kitap. Verdiği tarihi ayrıntılar kimi yerde boğsa da benim hoşuma gitti. Kendinizi gerçekten İtalya’yı tanıyor gibi hissediyorsunuz o kadar yoğun bir tasvir var. Olay cinayet ile başlasa da tarihi olayın aydınlatılmasına daha fazla yer verilmiş.Bence tarih sevenler için daha katlanılabilir bir kitap olacaktır. Sevmiyorsanız cinayet , gizem için falan başlanmaz bilginiz olsun
Gördüğüne Asla İnanma
Roman
Mario Mazzanti
Türkçemize Çeviren: Güliz Akyüz Yıldırım
Devrettim Mario Mazzanti'nin GÖRDÜĞÜNE ASLA İNANMA başlıklı romanını.
Romanda "kurt" veya "vampir" olarak anılan bir katil var. Her ne sebepten olduğu tam anlaşıl(a)mıyor ama insanları kesip biçmeye öldürmeye başlamış bu Katil... Kan akıtmaktan, kan görmekten zevk alan bir cani bu. Akıl sağlığı, insanlarla bir arada yaşayabilecek kadar yerinde üstelik; şizofren falan değil.
Giriş bölümünde "Hayalci" nam birinin gördüğü bir rüyanın anlatılmış olması aklımı karıştırdıysa da sonra sonra bağlantıyı kurdum.
Mazzanti zeki olduğunu, zekice kurgular yazabildiğini ve yazabileceğini dünyaya ispatlamaya çalışıyor gibi geldi bana bazı bölümlerinde ama olacak o kadar: Henüz ikinci romanı. Sanıyorum Mazzanti'nin üçüncü romanı daha da ilginç olacak...
Yazarın ilk romanı olan ŞAH MAT çok daha sağlam kurgulanmıştı GÖRDÜĞÜNE ASLA İNANMA başlıklı olanına göre.
Hamiş: Mazzanti'nin "Şah Mat" ile "Gördüğüne Asla İnanma" adlı romanlarını okudum. İlkine 9 puan vermiştim, bu romanına ise 8 puan veriyorum. Güliz Akyüz Yıldırım çevirmişti Türkçemize her iki romanı da. Yazarımızın ÖLÜMLE RANDEVU adlı romanın "kurgusu" daha sıkı olmalı!..
(8) (02.02.2013)
Mario Mazzanti en sevdiğim polisiye kitap yazarlarından biri. Ölümle Randevu ile birlikte tüm kitaplarını okumuş oldum. Sanırım Mazzanti okumaya bu kitapla başlasaydım hiç devam etmeyebilirdim ve diğer güzel kitaplarından haberdar olmayabilirdim. İyi ki sona bu kitabını bırakmışım da okuma hevesim daha baştan kırılmamış. Çünkü o her sayfasında okurun heyecanını diri tutmayı başaran yazarı burda pek göremedim. Aksine okuru sıkan bir anlatım ile karşı karşıya kaldım.
Kitap, Profesör Gaspare Valeriani'nin evinde ölü bulunması ile başlar. Profesör son nefesini vermeden kitaplığa kadar gider ve raftan Milano tarihine dair bir kitabı yere düşürmeyi başarır. Kitapta yer alan bir heykel fotoğrafını işaret parmağı ile göstererek son nefesini verir. Bunun üzerine Komiser Benni ve Müfettiş Ingroja bunun bir ipucu olduğunu varsayarak olayı çözmeye çalışır.
Okurken aşırı sıkıldığım, hemen bitmesini istediğim bir kitap oldu. Heykeller, elyazmaları, tarih... Bunlar ilgimi pek çekmediği için de beğenmemiş olabilirim. Ama yine de Mario Mazzanti gibi iyi bir polisiye yazarının tüm kitaplarını okumuş olmanın mutluluğu ile kitabın kapağını kapattım.