Birbirinden tatlı farklı insanların, farklı yaşamları... Cengiz Aytmatov muhteşem kalemi ile sıcacık bir hikaye ve zamanın siyasi rejimini anlatıyor.
Bir gün, şehirde bir cenaze törenine katılmış ve mezarlıktaki o yörenin herhangi bir toplantıdan farksız geçtiğini görünce şaşırıp kalmıştı. Birtakım hatipler ellerindeki kağıtlara merhumun tabutu başına gelmiş, nutuk okumuşlardı. Hepsi birbirine benziyordu bu nutukların:
Merhumun ne iş yaptığı, hangi işleri başardığı, nasıl çalıştığı, kime nasıl hizmet ettiğini anlatmışlardı. Sonra müzik çalmış, mezarına çiçek koymuşlardı. Konuşmacılardan hiçbiri hayattan ve ölümden bahsetmedi. Taa ilk çağlardan bugüne kadar, insanların varlık ve yokluk, hayat ve ölüm hakkındaki bilgilerinin doruğu, özü olan dualarda söylendiği gibi bir söz söylenmedi. Sanki o güne kadar dünyada kimse ölmemişti ve bundan sonra da ölmeyecekti! Zavallılar kendilerini ölümsüz sanıyorlardı herhalde! Gözlerinin önündeki gerçeğe rağmen de konuşmalarını "O ölmedi, ölümsüzlerin arasına karıştı!.." diye bitiriyorlardı.
