Ölümü kabullenmek teslim olmak değildir,
Çiçekler sadece düştükleri için çiçektir.
Nefes alamıyorum. Bazı şeyleri kabullenmek alışmak istemiyorum içten içe bitiyorum bunun farkında olup elimden bişey gelmemesi çok ağır basıyor artık. İnsanlara biraz daha fazla ilgi, tahammül, tolerans gösterecek ne gücüm nede sabrım kaldı. Karşılık beklemiyorum hiç kimseden, anlayış bekliyorum sadece bu kadar zor olmamalı bu. Dayanamıyorum daha fazla, saklıyorum kalbimdeki çürükleri,yaraları, acıları. Ama ruhum ölümü benimsedi sanırım. Kimsenin umurunda olmadım hiç iyi mi diye düşünmedi kimse gülüyorum diye iyi sandilar hep bilmiyorlardı ki en güzel saklama şekli olduğunu. lyi zamanlarda cebime sıkıştırdığım bi kaç nefesle yaşıyor gibiyim ne garip dimi hayatta mıyım diye düşünüyorum çoğu zaman
İyi yaptığınız bir şeyde takılıp kalmanız, ölümü kabullenmek gibidir.
"O sonda beni bekleyen ne vardı?"
Neden bu yenilgiyi kabullenmek istemiyordu?
Değil mi ki her şeyin bir doğumu, bir yaşamı ve bir ölümü olmalıydı? ☀️
~~Son Gün,
Furuğ Ferruhzad
Ölümü düşündüm.tutunacak hangi dalım varsa da kırmak istedim bir zamanlar.benim sandığım hicbir dal da bana ait değil gibiydi zaten..uzun uzun düşünüp uzun uzun istedim.ama zordu.ölüm öyle zordu ki ölemedim kendi elimle.oysa bunları düşünürken bile ne kadar nefesim kaldığını bilmiyordum.ecelin eli beni bekliyor olabilirdi üç beş nefes sonrasında
....
“Ben” ölümü yenebilir mi?
Amerikalı antropolog Ernest Becker, Pulitzer ödüllü Ölümü İnkar (Çev. Ayşegül Özdoğan, İz Yayıncılık) kitabında insanlığın bütün mücadelesinin ölümü yenmek konusunda düğümlendiğini söylüyor. Ölüm, yaşam ve korkulara ilişkin psikolojik ve felsefi bakış açılarının bir sentezi olarak nitelendirebileceğimiz kitapta,
Azizim! Her şeyden önce ölümü kabullenmek gerek, kaç yaşında olursan ol!
İyi insanlar niye iyi olduklarının farkında değil, kötü insanlar neden kötü olduklarının farkında değil. İnsanlar tutunuyor, neden tutunduklarını bilmiyorlar. İnsanlar içindeki iyi ve kötü kavramlarını öldürdü. İnsanlar bencilliğe daldı ve kazanan her zaman iyilik olmadı. Kazanan insanın kendisi oldu. Kendisi olunca kibirlendi insan. Kazanmak için doğdu ve kaybedeceği zamanı unuttu, ölümü unuttu. İnanıyor musun ölmeye? Öleceğine inanıyor musun? Neden insan kötü olur, neden insan bencil olur? Kabullenmek bize verilen bir duygu değil mi? Cennette mi yaşıyoruz ki her zaman iyilik olsun veya cehennemde mi yaşıyoruz ki her zaman kötülük olsun? Biz dünyada yaşıyoruz, iyilik ve kötülüğün olduğu bir gezegende. Bunu bilerek yaşamak hiç üzer mi insanı?
*Konuştuğun zaman kaybedersin
Kabullenmek lazım
Ama işte, kabullenmek lazım,hayatı kabullenemediğimiz gibi ölümü de kabullenemiyoruz ama kabullenmemiz lazım...
Gönül Dağı
Nasıl mıyım?
Nefes alamıyorum. Bazı şeyleri kabullenmek,alışmak istemiyorum içten içe bitiyorum bunun farkında olup elimden bir şey gelmemesi çok ağır basıyor artık. İnsanlara biraz daha ilgi,tahammül,tolerans gösterecek ne gücüm ne de sabrım kaldı. Karşılık beklemiyorum hiç kimseden,anlayış bekliyorum sadece bu kadar zor olmamalı bu. Dayanamıyorum daha fazla,saklıyorum kalbimdeki çürükleri,yaraları,acıları. Ama ruhum ölümü benimsedi sanırım. Kimsenin umrunda olmadım iyi mi diye düşünmedi kimse gülüyorum diye iyi sandılar hep, bilmiyorlardı ki en güzel saklama şekli olduğunu. İyi zamanlarda cebime sıkıştırdığımbir kaç nefesle yaşıyor gibiyim ne garip demi hayatta mıyım diye düşünüyorum çoğu zaman..