"Yarın bu vakitlerde ölmüş olacağım. Saat kaçta, nerede, nasıl öleceğimi bilmiyorum. Tek bildiğim yarın ölmüş olacağım."
Sayfa 5Kitabı okudu
Cami avlusunda imam, ölümün bu dünyadaki en anlamlı nasihat olduğunu söylüyor.
Sayfa 95
Ölümün Avlusunda
Üstümüzde günışığı, alnımızda rüzgar
Yaşama hükmünü sürdürse de tenimizde
Herkes biraz kendi cenaze töreninde? (1992)
Sayfa 31 - On Dokuzuncu Basım: Şubat 2023, İstanbulKitabı okudu
Ölümün Avlusunda
Ölümü bir başka ölümle düğümleyip çözerek
Sonuçlar çıkarıyor yaşamak adına? (1992)
Sayfa 31 - On Dokuzuncu Basım: Şubat 2023, İstanbulKitabı okudu
Severdim
Birlikte gittiğimiz bir misafirlikte, ağır havası sigara dumanlarıyla mavileşmiş bir odada, senden üç adım ötede oturan bir anlatıcının hikâyesini dikkatle dinlerken, geceyarısı o 'ben burada değilim' ifadesi ağır ağır yüzünde belirdiğinde seni severdim; tembellikle geçen bir haftadan sonra, gömleklerinin, yeşil kazaklarının ve bir türlü
''Zaman bazı isimleri silikleştirmişti, okunmuyordu. Demek ki mermerde bile kesinlik yoktu. Hiçbir şeye güvenilmezdi, bir ölü vücudu bir yeraltı eylemiydi, bir yerlerde illegal bir biçimde planlanıyordu. Ve ölümün kendisi hiçbir meşruiyet içermiyordu. Bir kalp krizinin, bir kanserin ya da şafak sökmeden led ışıklarıyla aydınlatılmış ama yine de karanlık köşeleri bulunan muğlak bir cezaevi avlusunda apoletleri ve çizmeleri soğuk soğuk parlayan hazirunun boğuntulu bakışlarla izlediği ipe çekilmenin nasıl bir meşruiyeti olabilirdi ?
Sayfa 50Kitabı okudu
