Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Kötü kitaplar iyi ki var; çünkü bize iyi kitapların değerini bilmeyi öğretir.
Ve 12. Zweig kitabı ile buradayım. Kitap 7 öyküden oluşuyor. Aslında her öyküyü kendi içinde yoğuracaktım; ama hepsi birbirinin aynısı olunca(2-3 hariç) gerek duymadım. Söyleyebilirim ki Zweig' ın kötü öykülerinin birleştirildiği bir kitap olmuş ve ben yine kötü
Uzun yollardan, dik yokuşlardan, keskin virajlardan geçip gelebildim kendime. Çok severek, çok deneyerek, çok sanarak, çok parçalanarak ama az vazgeçerek yürüdüm yolumda. Sadece kendimi dinlediğimden olsa gerek keşke demeyi pek bilmedim.
Yaşadığım her ana sahip çıktım, istediğim şeyler için ödemem gereken her bedeli hiç çekinmeden ödedim.
Her zaman her kitabını hayranlıkla okuduğum ve büyük bir keyif aldığım Kahraman Tazeoğlu’nun yine müthiş bir hikaye ve eser.
Okumaya başladığım andan itibaren güzel bir hikayenin içinde buluyor insan kendini.
İnsan gerçekten bir kere sever bir kere hisseder o duyguyu başkası ne hissettirir bilinmez ama bazen yara bazen de şifa olur insan sevdiğine, mesafeler aslında engel olmuyor sevmeye sevilmeye yürek nerde hissediyorsa kendini orda mutlu oluyor birini severken onu yaşarken ne olursa olsun ayrı da olsa başkasına gönül veremiyor. İnsanlar birbirine yazıldıysa elbet birbirini ne olursa olsun buluyor bir yerlerde aşk başka duygu sevmek bambaşka.
Bu hikayenin içinde neler geçti insan okurken kendini hikayenin içinde hissediyor “Efil ve Adal” ne kadar zorluklardan geçselerde kaderleri yazılmıştı birbirlerine.
Kahraman Tazeoğlu tekrardan teşekkürler bizlere bu kitabı okuma fırsatı sunduğun için