ömer hayyam'ın başrolünde olduğu, tür olarak sanırım romandan ziyade bir anlatı. bu da romanda olmasını beklediğimiz, tempo, climax gibi unsurların eksik olmasına neden olmuş.
eser 3 bölümden oluşuyor. ilkin hayyam'ın yakın dostunun babasının gizemli ölümünün araştırılmasına odaklanılıyor. burada hayyam'ın zekası, siyasete, topluma yaklaşımını görüyoruz. ikinci bölümde nizamülmülk, hasan sabbah, melikşah gibi tarihi karakterlere, onlarla birlikte; devlete, yönetime, askeriyeye yönelik yaklaşımlara tanık oluyoruz.
son bölümde ise hayyam'ın ömrünün son günlerine, hayatı nasıl yaşadığına, hayatın nasıl yaşanıp yaşanmayacağına odaklanıyoruz. Tüm bunlar olurken, yazarın karakterler üzerinden hayata, siyasete, ilişkilere dair söylediği güçlü cümleler var.
kimi zaman büyük lafların edildiği, etkileyici bir anlatıyken kimi zaman anlatının durduğu, esere bir katkı sunmayan detaylara boğuluyoruz. kimi zaman, tarihi olayları yanındaymışızcasına bir anlatı becerisi yakalanırken, kimi zaman yarıda kesildiği izlenimi uyandıran kurgudan sapmalar görüyoruz. Döneme ilgisi olanlar için giriş niteliği olabilecek bir kitap. Ancak hayyam, hasan sabbah’ın yaşamıyla ilgili detaylı bilgiler edinmek için yeterli olduğu fikrine sahip değilim. yazarın tercihi doğrultusun kurgusal akıştaki kopmalar bir romandan alınacak zevkten daha azını almamıza neden oluyor, dediğim gibi bu bir bilinçli tercih, olay hikayeciliğindense kesitlere odaklanma güdüsü öne çıkarılmış. okurken bu duruma gözetmekte fayda var.
8.5/10
