Günlerim kendime acımakla geçiyordu. Üzüntülü zamanlarımda bazen kuytu bir yere saklanıp beklerdim. Belki bir ilgilenen olur, belki biri beni arar, belki biri gelir de başımı okşar, belki biri elimden tutar da kaldırır diye.
Saatler geçer, kimse aramaz, sormaz, gelmezdi.Çocukluk işte, kim gelecekti ki... Sonunda beklemekten bıkar, başımı kendim okşar, elimden kendim tutar, kendi kendimi teselli etmeye çalışırdım...