Vuslat...
Güneş sensiz batıyor, sensiz sökecek şafak, Bahar sensiz bitiyor, sensiz solacak yaprak.
Ömür dediğin ne ki, hasretinle tükensin,
Güller solmadan gel ki vuslatın gecikmesin....
Sayfa 157Kitabı okudu
" Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini..
Bilir de... Ya gözlerim?... En yaralı yerim benim...
Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim...
Kararmaz mı bütün dünya bi ömür..
Ya nasıl öğretiyim sendeki imkansızlığımı ellerime?
Bi an bile kavuşamayan ellerimiz nasıl da yıkmakta bunca şeyi ne tuhaf!
Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı...
Başım ki tam omzuna yatmalıktı!
Ben artık bu yetim başla hiç bir hayale ağlayamam...
Sonra boynum... ki dalından düşen bi yaprak...
Mevsimsiz sürgün yedim,
Senden ayrı bi ömre doğmak,
İnsan yalnız kalbiyle sevmezki unutmaya ilk ordan başlasın...
Unutmak kör kuyu… Dipsiz karanlık...
Nerden başlamalı unutmaya seni bilmem ki!
Senden başladım unutmaya kendimi... ”