Hikaye/öykü nedir? Karakterlerin ve mekanın belli olduğu bir olay örgüsu mü? Bence öykü az lafla çok şey anlatmaktır, hele ki açıklarımıza ve eksiklerimize dokunuyorsa. Zaten edebiyat bu değil mi herkes acıyı, sevgiyi, ihaneti ve mutluluğu yaşadığının en uç duygusu gibi anlatır ve mühim olan kelimelerin arasına gizlediğini abartmadan okura
Merhaba arkadaşlar! Bugün size #reklamarası adlı bir öykü kitabı ile geldim.
8 öyküden 124 sayfadan oluşan bu eser kısa olmasına rağmen dolu dolu geçireceğimiz bir okuma için yeterli olacaktır. İçeriğindeki birbirinden farklı olan öyküleri birbirilerine bağlamış olması ayrı ve hoş bir detay olmuş. Hayattan çıkartılabilecek dersler elbette çok vardır burda bir kısmına değinilmiş; “ön yargılarımız, bilinçsiz davranışlarımız, takıntılarımız, hayat ile savaş verirken yaşadığımız birkaç ruh halimiz” eser bu hallerimizin bir kısmına ayna tutmuş ve kendimiz görmemiz mümkün. Yazarın akıcı ve yalın bir dil kullanmış olması her kitlenin rahatlıkla okuyabilmesini sağlıyor. Yazarın dediği gibi “unutmayın, hayat geçip gidiyor, geriye sadece öyküler kalıyor.” O zaman hepimizin bir öyküsü neden olmasın... Öykü severlere tavsiyemdir mutlaka okuyun.Yazarın kalemi daim olsun.
Eskiden hayatların arasına sızan reklamlar vardı; şimdi reklamların arasına sızan hayatlar var. Eskiden reklamlara bakardılar; şimdi hepimiz reklamımızı yapıyoruz.
Peki; şimdi bu hayatlara ya da bu reklamlara her gün yaşadığınız ve asla yaşayamayacağınız öyküler için ara vermeye ne dersiniz?
İnsanlar geleceği öğrenmek için niye bu kadar çok çaba harcarlar? Hem de bu gücün neredeyse hiç kimseye verilmediğini bile bile... Hem de sadece ihtimalleri öğrenmek için... Oysa Kesin gelcek günler için hazırlık yapmak için hiç bu kadar istekli değillerken!
İlk kırıldığımız andan itibaren bir süreç başlıyor aslında. Ya bu yara iyileşiyor ve biraz daha güçleniyoruz ya da daha çok kırılmaya devam ediyoruz, her geçen gün biraz daha fazla.
Öncelikle bu kitap için ne söylersem söyliyeyim kelimeler kifayetsiz kalıyor.Ve engelli bir kişinin nasıl hissetmesini düşünmeden ön yargılarımız var. Bu kitapta çaresiz bir kızın hayattını anlatmakta ve her sayfası çok derinden işliyor ve üzüyor. Buna rağmen melody'i ne kadar engelli muamelesi yaparlarsa yapsın melody başarılarının devamını getiriyor.
Aşkın Celladı
Şöyle ya da böyle her ilişki bitmek zorunda. Ömür boyu garanti diye bir şey yok.Güneşin batışını görmekten üzüntü duyduğun için doğuşunu izlemekten zevk almayı reddetmek gibi bir şey bu. Irvin D. Yalom Yalom’a ithafen Hangimiz büyük aşk ve duygularla ilişkilere başlayıp hiç sonu gelmeyecekmiş gibi kendimizi adadığımız ama sonunda ilişkinin
Merhaba değerli okurlar,
Uzun zamandır bir kitap hakkında konuşma gereksiniminde bulunmamıştım lakin Japon edeyatının bu çarpıcı eseri hakkında konuşulacak çok şey var.
Dazainin bu benzersiz eseri insanın içinde ki depresifliğe ayna oluyor.Yozo karakteri topluma adapte olamayıp kendine bir soytarı figürü yaratıyor ve bu figürin arkasında kendi benliğini gizliyor.Derin bir çaresizlik yaşayan dozo bu soytarı figürün ardında haşadığı hisleri bize o kadar güzel anlatıyor ki kitapta bir acıya ortak olmanın dışında bir deneyim yaşıyorsunuz.Dozonun acı dolu yaşamı ve deneyimlerine ortak olup ilerlediğiniz bu deneyimde.Gerek ön yargılarımız gerek hissettiğimiz o yalnızlık duygularını kitap bir tokat edasıyla suratımıza çarpıyor.Yazarın ruh hali ve cümleleri bende derin izler bıraktı.
Dozonun bu yolculuğu ve başına gelenlerden sonra hayata olan inancının ve insanlardan kaçışını daha yakından anlamış oluyorsunuz.Kitabın verdiği bir derin mesajda ne kadar hızlı koşarsak koşalım kaderimizden kaçamayız.Bazen melankoli derinlerimizde bir yerdedir ve biz onu çıkarmak için çok geç kalmışızdır ve yardıma kimse gelmez.
En son suç ve ceza hakkında konuşma gereksinimi duymuştum ama bu kitabı es geçemedim.
Hepininizi iyi okumalar ve iyi geceler diliyorum…
ölü canlar ve ölü sayfalar.
1) GOGOL' UN RAHATSIZLIĞI VE BUNUN ÖLÜ CANLAR KİTABIYLA BAĞLANTISI
Gogol'un "Manik depresif psikoz" diğer adıyla "Bipolar bozukluk" adındaki bir hastalığı vardı. Bu hastalığın gerek akademik gerek sosyal hayatı ne kadar ciddi bir biçimde etkilediğini hepimiz biliriz. Gogol da bu hastalıktan çok çekti; Manik
