Tezer Özlü kitabında yaşamından kesitlere ve bunlarla ilgili duygularına, gözlemlerine, eleştirilerine, düşüncelerine yer vermiş.
Çocukluğu, birbirini sevmeyen, sorumlulukları nedeniyle birbirine bağlı anne ve baba, karyolasını paylaştığı kız kardeşi, kendisinden ve kız kardeşinden fazla haklara sahip bir ağabey, odasını paylaştığı babaannesi ile birlikte, koşulları iyi sayılamayacak bir evde geçiyor.
Kurallar, öğretilenler, kilise okulunun havası, başkalarının gelecekte hayatına yön verme çabası onda öfke ve sıkıntı yaratıyor, yaşamından hoşnutsuzluk duymasına yol açıyor. Bunları aşmak, yaşamını kendi istediği gibi yaşamak istiyor.
Erkeklerle olan ilişkileri de inişli çıkışlı. Klinikte tedavi görürken uğradığı şiddet ve çektiği acılar dayanılmaz. İyileşmesinde en büyük etken tedavi değil, bir daha oraya dönme korkusu.
Kitabı bir süre önce okumuştum ancak yeterince zaman ayırmadığımdan olsa gerek bir kez daha okuma gereği duydum. Yazarın duygularını hissettim, kendimden izler buldum. Acele etmeden, ön yargısız okunmalı.
“Birkaç saat sonra buradan ayrılacağım. Büyük kente döneceğim. Uzun süre yalnız güneşin doğuşunu, batışını, bulutların rüzgarla birlikte koşuşunu, yağmurlu, yağmurdan sonra çok ender görülen gökkuşağını ve gökkuşağının mora bürüdüğü denizleri, dilediğimce seyretmek isterdim. Oysa koşullandırılmış bir büyük kentliyim. Doğadan ayrılıp, beton alanların, asfalt yolların kıyısındaki taş yapılara, apartmanlara döneceğim.."
