"Durmadan düşünüyorum, ne çok öldük yaşamak için."
Onat Kutlar
“Çocukluğumun sokakları, evleri, bahçeleri hemen hemen aynı. Ama boyutlarına bakıyorum, çok değişmiş. Şu küçük alan bana uçsuz bucaksız gelirdi. Şu iki adımlık semt ne kadar uzak. Nasıl da güzeldi şu kız. Şu avlu ne kadar derindi. Geleceğin düşleri bile sığardı içine.”
Sayfa 7 - On Yedi Yıl Sonra*Kitabı okuyor
Onat Kutlar
"Oysa biz basit insanlarız. Ve ölümlü. Yaşamayı ve baharı bu yüzden severiz. Doğan her şeye inanırız. Çocuklara, güneşe, bize düşler sunan ay ışığına."
"Durmadan düşünüyorum,
ne çok öldük yaşamak için.·
Onat Kutlar
Nedir sessizlik
söylenmeyen sözlerden başka.
Sordum kendi kendime ne yapılabilir çamurdan.
Heykel.
Acılardan?
Aşk.
Yoksulluklardan
bir devrim bile yapılabilir.
Ama hiçbir şey
hiçbir şey yapılamaz ayrılıklardan.
Sen
Uçuşu hatırla
Kuş ölümlüdür.
Bir mutluluk
binlerce hüzne değer,
unutma.
Ve ulaşmaktır bir şeye,
çürüyen ve gurbette
Benim payıma düşen
hüzünlü anılar bahçesinde dolaşıp durmak
Belki yaşam
bir adamın kendini bir dala asarken kullandığı iptir .
Okuldan dönen
bir çocuktur
belki yaşam
Koyu isteğiyim ben toprağın
Yeşersin diye uçsuz bozkırlar
Kendine çeken bütün suları
Yaşamın
kederli maskesinin
gölgesi altında
Yüzlerini gizleyen Sizler
Düşünüyorum
nasıl budandık
bahara ulaşmak için.
Ne kalacak bizden geriye
Ayak basmadığım
çorak bozkırda
Sevdiğim Anadolu gibisin