Bir insan ömrünü neye vermeli
Harcanıp gidiyor ömür dediğin
Yolda kalan da bir yürüyen de bir
Harcanıp gidiyor ömür dediğin.
Dışı eli yakar içi de seni
Sona eklenmeli sözün öncesi
Ayrılık gününün kör dereleri
Bölünüp gidiyor nehir dediğin.
Yüreğin ürperir kapı çalınsa
Esmeyen yelinden hile sezerler
Künyeler kazınır demir sandıkta
Tükenip gidiyor ömür dediğin.
Bir insan ömrünü neye vermeli
Para mı, onur mu, taş, diken bir yol
Ağacın köküne inmek mi yoksa
Savrulup gidiyor yaprak dediğin…
Bu güzel türküyü (şiiri) Zülfü Livaneli yazmış, Emel Taşçıoğlu yanık okumuş:
youtu.be/S0lVl7G4t3c
Bir zamanlar imkansız olan şeyler nasıl da mümkün...
"Havadan daha ağır bir makinenin uçması imkansızdır."
Lord Kelvin, İngiltere Kraliyet Ordusu, 1895
Sayfa 95Kitabı okudu
kahvedeki yanık masa örtüsünde
kupa kızı nasıl da yalnızdı az önce
umut her zaman bir yol bulur denir
maça valesi vardı birisinin elinde
Bilirsiniz, Japonlar gayet beyaz bir ırk ve her daim güneşten kaçınmak için Kapalı giysiler, güneş şemsiyesi vs. İle gezerler. Köylüler ise tarla, bahçe işleriyle uğraştıklarından bir miktar yanık tenlidir. Dolayısıyla bir Japon yeni tanıştığı birisine usturuplu bir şekilde teninin beyazlığını göstererek üst sınıftan olduğunu vurgularmış.
Sayfa 39Kitabı okudu
Kucağında alev almış bebeğiyle nehre atlayan anneler, belki bombalanmaz umuduyla okul ve hastanelere sığınıp kavrulan yaşlılar, günlerce Tokyo sokaklarından silinmeyen yanık et kokusu ve nehirlerden akıp giden yanmış cesetler...
Sayfa 26Kitabı okudu
