OP kitaplarına dair.
İlk romanın gibi bir hayli otobiyografik olan, ama asıl kendi sesimi bulduğum roman Kara Kitap’tır. O romanı yazarken bu kitaptaki “olay örgüsü” kuramımı sezmiş olmalıyım. Aynı şekilde, bu kitaptaki “gördüğünü kelimelere geçirmek ve kelimelerin anlattığını aklımızda resimleme” konusundaki dikkatlerimi Benim Adım Kırmızı’ya borçluyum. Ama ben hep okurun görsel hayal gücüne seslenen bir yazar oldum ve roman sanatının -Dostoyevski’nin sarsıcı karşı örneğine rağmen- görsellikle çalıştığına inandım. Kar roman ve siyaset, Masumiyet Müzesi de roman ve temsiliyet konularında düşünmeme yol açtı. Bu son romanımı yazarken, bütün bu tecrübelerimin iç içe geçtiğini de hissettim. Yeni bir romanı yazarken, bütün eski romanlarımızın deneyimi, o ciltlerin kalabalığı yardım eder bize, hatta destek olur. Ama ilk romanımızın ilk cümlesini yazarken hissettiğimiz gibi, roman yazarken hep yapayalnızızdır da.
YkyKitabı okudu
