Fakat yüreğinde bir nebze olsun Tanrı sevgisi olan ve yaptıklarına saygı duyan herkes onun dostuydu.
Ölüm kelimesi o kadar da kötü gelmiyor artık. Çünkü yaşarken birçok kez ölmedik mi? Aslında sevdiklerimi her kaybedişimde, onlar yaşlanırken onları terk edişimde, yeni birini sevmeye çalışırken bile her seferinde yeniden, yeniden öldüm.
Bize sunulan uzun soluklu hayatta, canımızı yakan tek şey, sevdiklerimizi kaybetmekti.
İyi ol, hep iyi ol ki, Tanrı da sana yardım etsin. Küçük bir çocuğa söylenen bu basit kelimeler, tüm yaşamda, insanların yapmaları gerekenlerin bir özeti gibiydi.
Ben de seni her halinle seviyorum desem yalan olur. En çok gülümsediğinde dudağının ucunda gamzen belirdiğinde seviyorum.
Tavsiyem anı yaşaman. Gerçekten hayatımız boyunca yapamadığımız tek ve önemli şey bu bence. Hep bir sonraki zamanın hayaliyle yaşamaya çalışıyoruz. Ne yapacağız? Nasıl yapacağız? Güzel olacak mı? Mutlu olabilecek miyim? Daha bir sürü soru. Fakat farkına varamadığımız şey, bu soruları sorup cevaplarken, yaşadığımız o anların geleceğimizden gitmesidir. Gelecekle uğraşırken o anı yaşamayı unutuyoruz.
Fakat sanırdım ki sizin gibi zeki insanlar yaptıklarıyla değil, yapacaklarıyla övünürler.
Bir insanın yaşayabileceği en güzel şeyi yaşadım. Seni yaşadım.
Her an yanındakinin çelme takmasıyla yere düşeceğini bilmek, insanın tüm performansını sergilemesini engelleyebilir.
Vazgeçtiğin an kendi üstüne ilk toprağı attığın andır.