Evet, bize aydınlık gerekiyor...
Sonra şimdiye kadar uyuşukluk ve kararsızlıkla geçen hayatım düzenli bir hayat olacak. Kızım beni suçlamayacak...
İstiyorum ki bu kız, kızımız ilerde, eğer tabii aklı başında, dünyanın farkında, evet biraz kültürlü ve zeki bir insan olacaksa bizi suçlamasın...
"Hani iş ile oyalayacaktın kendini? Böyle tuhaf düşünceler yerine yazıhanede çalışacağını, evde okuyacağını, bir program yapacağını, yaşayacağını söylemiştin...”
“Yarın ne yapalım, öbür gün ne yapalım, daha öbür gün ne yapalım, ne yapalım hayatımızın sonuna kadar, ne yapalım?” dedi.
Üstelik akıl, ruh ve kalp güzelliğiyle birleşmelidir...
Nasıl yaşamalı bunu bulacağım... Sonra, ama sonra...
“Her şey bu kadar sefil, zavallı, çirkin, bayağı iken gülüyor. Gülünecek ne var? Memleketi düşünsene güleceğine! Her şey kötü! Memleket sefil, perişan, sen hâlâ gülüyorsun! Memleketin hali...”
Çirkinliklerden kendini korumak istiyormuş gibi başını omuzlarının arasına çekti.
“Çetin Efendi isteğimin içtenliğini anladı, başkaları gibi "Aman Kemal Bey, ölenle ölünmez," demedi. Deseydi, ona Masumiyet Müzesi'nin ölenle yaşamak için yapılmış bir yer olduğunu söyleyecektim.”
