Yani, Atatürk... Yani, Gazi Paşamız!.. Yani, canımızdan çok sevdiğimiz cumhurreisimiz!.. Ne önünde bir polis motosikleti ne de arkasında bir başka resmi otomobil. İşte, tek başına o!
1936 yılının bir Ankara akşamında gürültüsüz, şamatasız!.. İşte, halkının arasında “koruma”sız koskoca Gazi!
“Gazi M. Kemal” ülkeyi zenginleştirenlere, güzelleştirenlere “minnet” duyuyordu. Yaşasaydı, ülkeyi bugünkü durumuna düşürenlere; varını yoğunu şuna buna “satanlara” herhalde nefret duyardı...
“Bir insanın iyi ya da kötü yanlarını ortaya koyan çeşitli kıstaslar olabilir” derdi. “Bu kıstaslardan biri de Mustafa Kemal’i sevmek ya da sevmemek... anlamak ya da anlamamaktır. Mustafa Kemal’i sevmeyen ya da anlamayan adam, adam değildir. Türk, Türk değildir!..”
~ Annem yaşlılığında bir gün , " Oğlum biz eskiden Türk olduğumuzu bilmezdik. Biz Ankaralıların çoğunluğu Müslüman'dı. Bir de azınlık gayrimüslimler vardı ki onlardan yeri geldikçe Yahudi , Ermeni , Rum diye söz edilirdi de bizlere kimse Türk demezdi. Önce Müslüman sonra da Osmanlıydık ! Türk sözü hemen hiç geçmezdi. Okullarda bile! İşte bu nedenlerle Türk olduğumuzu o zamanlar ne öğrendik ne bildik. Mustafa Kemal Paşa Ankara'ya geldikten sonra anladık ki Müslümanlık sadece dinimizdi, ayrıca bir de milliyetimiz vardı. Türktük!.." ~
~ Annem bazen elime para verip bakkala yollardı beni. Giderken de , "Ellerini cebine sokma, sakın yere tükürme! Atatürk'le karşılaşıp mahcup olursun." demeyi unutmazdı.~
1930’ların Ankarası küçük ama düzenli gelişip büyüyen sevimli bir kentti. O, “Atatürk’ün Ankarası”ydı!
“Türklüğü” ve Cumhuriyeti coşkuyla benimsemiş halkıyla...